ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

 

 

Η εξέλιξη των βασικών δομών στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι στενά συνδεδεμένη με την κατεύθυνση των ιδεών μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, η παγκόσμια ιστορία κατευθύνεται από τις χαοτικές δυνάμεις της εντροπίας προς την ομογενοποίηση και την σύμμειξη των πολιτισμών. Ωστόσο, σε πείσμα των πονηρών καιρών και παρά τα μεγάλα προβλήματα που τον ταλανίζουν, ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός παραμένει ακόμη ανώτερος και ξεχωριστός. Τελευταία και μοναδική ελπίδα διάσωσής του ενάντια στην καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση είναι ο σκληροπυρηνικός ευρωκεντρισμός.

  

Έχοντας πλήρη επίγνωση της απεχθούς οικονομοκρατίας που κυριαρχεί στις εμπορικές και καταναλωτικές κοινωνίες μας, παραθέτω παρακάτω επιγραμματικά το βασικό σχεδιάγραμμα ενός διαφορετικού κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου για την επανίδρυση της Ευρώπης, επάνω όχι πλέον στα σαθρά θεμέλια του χρήματος αλλά στους συμπαγείς πυλώνες του κοινού μας πολιτισμού:

1) Φυλή και Πατρίδα

Πολιτική ένωση των συγγενών εθνών της ηπείρου σε ένα υπερκράτος. Διεύρυνση των συνόρων με ενσωμάτωση των Ρώσων και όλων των λοιπών Σλάβων στη νέα Ευρωπαϊκή ένωση. Ανάδειξη των ανεξάρτητων αλλά επικαλυπτόμενων πολιτισμικών κύκλων, που καθορίζουν τα όρια της Ευρωπαϊκής ομοεθνίας. Προστασία της ποικιλότητας της εθνόσφαιρας, που εγγυάται την περιοδικότητα της εναλλαγής ισχύος μέσα στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Προτεραιότητα στην καταπολέμηση της υπογεννητικότητας της φυλής, με έμφαση τόσο στην αύξηση του γηγενούς πληθυσμού όσο και στην ευγονική. Απομάκρυνση των ξένων μεταναστών με υποχρεωτική επαναπροώθηση στις χώρες προέλευσης. Επιστροφή στις κλασσικές αξίες της Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας με ανάσχεση της υπερβολικής επιρροής των προτεσταντικών, Γερμανικών λαών και του συνδρόμου του Καρλομάγνου. Απεξάρτηση από την κηδεμονία των Αμερικανών, που δυστυχώς σταθερά απομακρύνονται από τον δυτικό πολιτισμό.

2) Θρησκεία της Ευρώπης

Επανεύρεση των ζωογόνων δυνάμεων της πνευματικής σύστασης της φυλής μας. Αγνωστικισμός, ποιητικός πανθεϊσμός, επανιεροποίηση της φύσης, ανεξιθρησκεία, προτεραιότητα στην αισθητική των συμβόλων έναντι της υπερφυσικής θρησκευτικότητας. Διατήρηση της Χριστιανοσύνης της Καινής Διαθήκης στα πλαίσια της ιστορικής παράδοσης με παράλληλη ανάδειξη της πνευματικής συνέχειας του ύστερου φιλοσοφικού παγανισμού υπό την σκέπη του Ανίκητου Ήλιου. Αποδόμηση κάθε είδους θεοκρατίας. Λατρεία των Θεών μόνον ως εξιδανικευμένων προτύπων του ανθρωπίνου γένους και κέντρων προβολής των συλλογικών αξιών της κοινότητας. Θεολογία του Υπερανθρώπου. Επίκληση στον άγιο και τον ήρωα, που υπερβαίνοντας τον εαυτό τους πλησιάζουν τους θεούς και προετοιμάζουν την έλευση του Υπερανθρώπου.

3) Πολίτευμα, Στρατός, Παιδεία

Τάξη, ιεραρχία, ανεκτικότητα. Ελευθερία και δικαιοσύνη. Δημοκρατία των επιλέκτων. Αναθεώρηση και αναβάθμιση της Πολιτικής Δημοκρατίας με δραστικό περιορισμό του αριθμού των ικανών να εκλέγουν και να εκλέγονται πολιτών. Αντικειμενική εφαρμογή αυστηρών κριτηρίων ηλικίας, παιδείας, κοινωνικής προσφοράς και υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Ριζοσπαστική διασύνδεση της Δημοκρατίας με την συγκρότηση του νέου Ευρωπαϊκού Στρατού. Πολίτες οπλίτες ενταγμένοι σε ιστορικές κοινότητες κοινής καταγωγής, που θα εκπαιδεύονται με τις αρχές ενός συνδυαστικού προγράμματος ανθρωπιστικών σπουδών και στρατιωτικής αγωγής. Στρατός άμυνας και κυριαρχίας, φρουρά του πολιτισμού.

Φιλοσοφικό ιδεώδες του εντελούς ανθρώπου. Αισθητικό ιδεώδες της κλασσικής Ελλάδας. Αναζήτηση της αλήθειας. Κλασσικές σπουδές και αθλητισμός. Παιδεία που στοχεύει σε ρωμαλέα και στοχαστικά άτομα, στην αρμονική σύνθεση σώματος και πνεύματος, στη διανοητική και σωματική ισορροπία. Εμπέδωση της κοινής ιστορικής συνείδησης και μεθοδική καλλιέργεια του σεβασμού προς την κοινή Ευρωπαϊκή πατρίδα. Περιήγηση προσκυνήματος και περισυλλογής στους αναρίθμητους τόπους μεγαλείου του γιγαντιαίου μουσείου τέχνης και ιστορίας, που είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή ήπειρος.

4) Εργασία, Οικονομία, Τεχνολογία

Προσανατολισμός της κοινωνίας προς τα ιδεαλιστικά πρότυπα της αλληλεγγύης και της δόξας, ενάντια στον υλισμό της κατανάλωσης και της συσσώρευσης. Υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής που θα εξισορροπεί τον ατομικισμό με τον κοινοτισμό, τα δικαιώματα της ιδιωτικής ζωής με τις υποχρεώσεις προς την Πολιτεία. Διάκριση των λειτουργιών. Οικονομία που θα παράγει και θα εκτελεί σύμφωνα με τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της κυβερνητικής πολιτικής. Εντατική αξιοποίηση των μηχανών και της τεχνολογίας των αυτομάτων ώστε να απαιτείται λιγότερη εργασία από τον καθένα αλλά να προσφέρεται δημιουργική εργασία για όλους. Εξασφάλιση αυτάρκειας με εγχώρια παραγωγή όλων των αγαθών. Επαγγελματική εκπαίδευση και καταμερισμός σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δεξιότητες. Ελεύθερη αγορά μέσα σε ελεγχόμενα πλαίσια. Θέσπιση ορίων τόσο στο ελάχιστο εισόδημα όσο και στον υπερβολικό πλουτισμό με σκοπό την διαμόρφωση μιας εύρωστης και πολυπληθούς, μεσαίας οικονομικής τάξης. Επανοικοδόμηση του Δημόσιου χώρου μέσω μιας μνημειακής, κρατικής αρχιτεκτονικής, που θα μετατρέψει τα δημόσια κτίρια σε κύρια πολιτιστικά σύμβολα της κοινότητας. Ανάπτυξη με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και βιώσιμη εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Απόλυτη προτεραιότητα στη ρομποτική τεχνολογία και την κατάκτηση του Διαστήματος.

Διεστραμμένο τέκνο του δυτικού πολιτισμού, ο ισοπεδωτικός ολοκληρωτισμός δηλητηριάζει με ανυπόστατες προλήψεις τον βασικό ορίζοντα των ιδεών. Για να τον σταματήσουμε πρέπει να αναζητήσουμε τα δραστικά αντίδοτα στην καθαρότητα των πηγών, φτάνοντας πίσω στις απαρχές του χρόνου, στις πρωταρχικές, αρρενωπές αξίες του πολιτισμού που περιγράφεται στο ιερό βιβλίο της Ιλιάδας.

Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Ευρώπης είναι τόσο παλιός όσο η αντίθεση των ελεύθερων Αρχαίων Ελλήνων προς τον δεσποτισμό της Ανατολής αλλά η τελική συγκρότησή της δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί. Ελλάς και Ρώμη, Βυζάντιο και Καρλομάγνος, ενωμένη και διασπασμένη Χριστιανοσύνη, Σταυροφορίες, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, εξάπλωση στις άλλες ηπείρους και αποικιοκρατία, επιστημονική επανάσταση και ορθολογισμός, Διαφωτισμός και Γαλλική Επανάσταση, εποχή του Βοναπάρτη, Ρομαντισμός, Έθνη και Αυτοκρατορία, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Φασισμός και Κομμουνισμός, τεχνολογία και μαζικός πολιτισμός... Η ενότητα της Ευρώπης σφυρηλατείται μέσα στο ανελέητο καμίνι της διαλεκτικής και δεν είναι απλώς διανοητική κατασκευή. Ως κληρονόμοι της, οφείλουμε να διατηρήσουμε αλλά και να ανανεώσουμε την παράδοσή της, γιατί αυτή είναι η μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας για παγκόσμια τάξη, ευημερία και επέκταση του ανθρώπινου ζωτικού χώρου στους κόσμους του μέλλοντος.

Κάποτε, πάνω στα θεμέλια της, εμείς οι αντιδραστικοί ονειροπόλοι θα οικοδομήσουμε έναν νέο Ηρωϊκό και Αριστοκρατικό πολιτισμό δικαιοσύνης και ελευθερίας. Προς το παρόν δεν έχουμε περιθώρια επιλογής πέρα από την αυτονόητη αυτοσυντήρηση. Είτε ενεργά θα περιφρουρήσουμε την κοινή μας Ευρωπαϊκή ταυτότητα, είτε άπραγοι θα χαθούμε μέσα στην επερχόμενη πολυπολιτισμική πλημμυρίδα.


πηγή: http://sunwarflag.blogspot.gr/

Οικοδομώντας κάστρα Ιδεών

 

 

 

29 Μαΐου 1453 αλώθηκε η πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Αλώθηκε στρατιωτικά γιατί πρώτα είχε ηττηθεί εσωτερικά από παρακμή και διάλυση. Η ύστατη προσπάθεια υπεράσπισής της από τους θρυλικούς πολεμιστές, των επάλξεων που διασώζονται μέχρι σήμερα, ήταν το αποτέλεσμα μιας συνειδητότητας, την οποία αρκετοί που ασχολούνται με την πολιτική σήμερα, δεν θέλουν να καταλάβουν. Ο Παλαιολόγος και η φρουρά του, εκτός από μία φυσική πόλη τότε, υπερασπίζονταν και μία Ιδέα, ένα εσωτερικό κάστρο. Αυτή η συνειδητότητα είχε ορθωθεί σαν κάστρο στις ψυχές των τελευταίων υπερασπιστών της Πόλης, κυρίως  από την προσπάθεια της Κοινότητας του Πλήθωνα Γεμιστού στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Η φιλοσοφική ομάδα του Πλήθωνα είχε προσπαθήσει έστω και στα τελευταία χρόνια να καλλιεργήσει μία Τάξη Ελλήνων. Δηλαδή να ορθώσει μία πνευματική Καστροπολιτεία για την υπεράσπιση και αναγέννηση του πολιτισμού. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, ίσως να μην υπήρχε και ο Παλαιολόγος όπως τον γνώρισε η ιστορία. Ήταν τόσο σπουδαία η αφύπνιστική, προσπάθεια της κοινότητας του Πλήθωνα, που ακόμη και αν το Βυζάντιο δεν κατάφερε να σωθεί, ακόμη κι αν ο μεσαίωνας συνεχίστηκε... το νεοπλατωνικό αυτό κάστρο έμεινε και συνέβαλε λίγο αργότερα στην Αναγέννηση της Δύσης.

Σήμερα, μιλάμε για την ανάγκη της Δράσης. Υπάρχει διαφορά μεταξύ της Δράσης που γεννά συνειδήσεις, από την Αντίδραση. Γιατί η Δράση επενδύει στο αύριο και όχι απλά στην ανατροπή του παρόντος. Η Δράση εμπεριέχει δημιουργία και μετάλλαξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε να λένε ότι τώρα υπάρχει "πατριωτικό" ρεύμα αγανάκτησης στην κοινωνία και πρέπει να το παρασύρουμε. Ασχέτως αν το ρεύμα αυτό έχει τα χειρότερα κίνητρα και καμία θέληση για ουσιαστική αλλαγή. Να τους παρασύρουμε; Πώς πρέπει να ενεργούμε στους δύσκολους καιρούς; Αναμφίβολα πρέπει να είμαστε μέσα στην κοινωνία, να μιλάμε και να μπορεί να μας καταλαβαίνει. Θέλουμε να βοηθήσουμε όλους τους ανθρώπους να αφυπνισθούν. Αισθανόμαστε όμως αποκομμένοι από το σημερινό πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει. Εμείς ενεργούμε προς μία μετάλλαξη της κοινωνίας σε βάθος και είμαστε εδώ για να κτίσουμε κάστρα Ιδεών. Όχι μαγαζιά για να κυνηγάμε πελατεία. Πρέπει να αφυπνίσουμε και όχι να πείσουμε να μας ακολουθήσουν σαν πρόβατα. Ο αληθινός ηγέτης οφείλει να δημιουργεί ηγέτες, όχι ακολούθους. Συνεπώς θέλουμε να δώσουμε στους ανθρώπους μία πραγματικά ανώτερη προοπτική και όχι μία επιφανειακή κατεύθυνση. Ο Κομφούκιος έλεγε ότι "ο κόσμος είναι σαν ένα χωράφι με σπαρτά που κλείνουν όπως φυσάει ο άνεμος". Λοιπόν, δεν μας ενδιαφέρει κατά που φυσάει ο άνεμος, που είναι οι πολλοί, η μόδα και τι έχει ρεύμα. Ας πάει το ρεύμα όπου θέλει. Έρχεται και παρέρχεται. Τα κάστρα θέλουν Ταγμένους για να κρατηθούν και όχι πλήθος όπως τα μαγαζιά που κυνηγάνε τις πελατείες των ανταγωνιστών. Δυστυχώς τα κάστρα κτίζονται στις κορφές, κι όχι στα βολικά και στα προσβάσιμα σε όλους. Θέλουν κόπο και δουλειά. Το έχουν αυτό το "πρόβλημα". Αναγκαστικά κάποιος πρέπει να τα κτίσει, αλλά εμάς μας αρέσουν τα δύσκολα. Όταν όμως κτιστούν, είναι απόρθητα κι εκεί τρέχουν όλοι να σωθούν. Τα γερά θεμέλια θα μείνουν για χίλια χρόνια. Η φρουρά είναι απόλυτη, δεν είναι πολιτικοί. Δεν είναι συνεταίροι. Είναι στρατιώτες. Πιστοί σε μία Ιδέα. Δημιουργοί και υπερασπιστές του πολιτισμού. Η πελατεία είναι ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα. Εκπτώσεις και προσφορές. Το κάστρο είναι κάστρο. Και γιατί πρώτα πρέπει να θεμελιωθεί μια καστροπολιτεία και μετά να σαλπίσει η σάλπιγγα; Εδώ βρίσκεται ένα θεμελιώδες ζήτημα: Η περιφέρεια, μπορεί να είναι ιδεολογικά ανομοιογενής, όταν όμως είναι ο πυρήνας, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτε σε δεύτερη φάση.

Κάποιος έγραψε με σπρέι σε έναν τοίχο "Κατέστρεψε ότι σε καταστρέφει". Υπογραφή ένα Άλφα. Ωραίο ακούγεται. Κάθε μέρα το βλέπουμε απέναντι, προσπαθούμε, αντιδρούμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε; Είμαστε διασπασμένοι, άτακτοι, ανερμάτιστοι, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον στόχο. Σκεπτόμαστε ο καθένας διαφορετικά. Καταστρέφουμε, σαμποτάρουμε ή δημιουργούμε καταστάσεις, αλλά το σύστημα είναι παντοδύναμο. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταστρέψεις το σύστημα αν δεν μπορείς να το κατανοήσεις βαθιά στον ιδεολογικό του πυρήνα και να δεις πίσω από την επιφάνεια που δημιουργεί. Ως πότε θα αντιδράς στα κοινωνικά του παράγωγα; Κάποια στιγμή  θα κουραστείς. Ενώ το σύστημα δεν θα κουραστεί να αναπαράγει συνεχώς νέα προβλήματα, νέες πολιτικές, νέες κρίσεις, νέες καταστάσεις ευδαιμονίας, νέες καταστάσεις αρρώστιας ή νέα κοινωνικά ναρκωτικά... Θα είσαι το πολύ πολύ ένας βολικός αντίπαλος που χρειάζεται, μέχρι να αφανίσει και το είδος σου εντελώς. Και αν του γίνεις κάποτε μια πραγματικά ενοχλητική μύγα, τότε μπορεί και να αποφασίσει να τελειώνει μαζί σου. Και... ας μην είμαστε αφελείς, έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Από το να σκοτώσει μερικούς, μέχρι και με μία καταστροφή ή με ολοκληρωτικό πόλεμο αν χρειαστεί. Έχει όπλα που δεν έχεις.

Μπορεί όμως να νικήσεις το σύστημα μόνο αν πρώτα το νικάς ιδεολογικά. Γιατί εκεί είναι ο πυρήνας της κοινωνικής του παραγωγής. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει όπλα να νικήσει μια ισχυρότερη Ιδέα. Μπορεί να εξοντώσει ανθρώπους αλλά δεν θα μπορεί να εξοντώσει μια ισχυρότερη Ιδέα. Και τότε όσο πιο πολλούς ανθρώπους ή χώρες προσπαθήσει να εξοντώσει, ψυχικά ή σωματικά, τόσο πιο πολύ θα χάνει την κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι θα έχουν δει φως από ένα άλλο υψηλότερο κάστρο. Θα ξέρουν ότι υπάρχει κάτι άλλο. Ναι λοιπόν, πρέπει να παρεμβαίνουμε στα πολιτικά πράγματα, αλλά αν πρώτα δεν έχουμε μία σχολή αφύπνισης - μία φιλοσοφική καστροπολιτεία σαν αφετηρία, ένα Ιδεώδες, τότε θα παλεύουμε στα τυφλά και χωρίς κατεύθυνση. 

"Αν δε θες να δεις έναν άνθρωπο να γίνεται δυστυχής από την πολιτική, μην του δείχνεις τις πλευρές ενός ζητήματος γιατί θα τον μπλέξεις. Δείξε του μόνο τη μία. Ή ακόμα καλύτερα, μην του δείξεις καμία. Πες πως έχεις μια κυβέρνηση αναποτελεσματική, υδροκέφαλη και φορομπηχτική. Ε, είναι προτιμότερο να εξακολουθείς να έχεις μια τέτοια κυβέρνηση παρά έναν λαό που ασχολείται διαρκώς μ' αυτήν." Ρέι Μπράντμπερι ("Φαρενάιτ 451").

Οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να αγωνιστούν για την σωτηρία τους, αυτός όμως ο αγώνας δεν θα πηγαίνει χαμένος αν αποκτά καθημερινά συνειδητοποίηση. Αν δουν ένα φως, μια μεγάλη ιδέα για την οποία αξίζει να προσπαθήσουν να σωθούν. Διαφορετικά δεν θα ξέρουν προς τα που να κατευθυνθούν. Οι κινήσεις θα είναι ασύνδετες και σπασμωδικές, όπως περιγράφει και στο "πλοίο των ηλιθίων" ο Τεντ Καζίνσκυ. Γι' αυτό ο Φάρος για εμάς είναι ένα σύμβολο. Το κάστρο στην κορυφή! Όπως επίσης και η φωτιά που ανάβουμε στο βουνό για να ζεσταθούμε, είναι σύμβολο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γιατί αυτό που κάνουμε στην κοινωνία είναι να ανάβουμε μια φωτιά ψηλά για να την δουν στο σκοτάδι οι άνθρωποι και να αποκτήσουν ένα κοινό σημείο κατεύθυνσης, ώστε να επιβιώσουν από τον κατακλυσμό. Αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να κτίσουμε ένα κάστρο ιδεών! Αυτά είναι σύμβολά που ενώνουν στην κορυφή. Σύμβολα ενότητας και όχι διάσπασης. Ενώνουν και δεν δείχνουν απλά μια άλλη κατεύθυνση. Γι’ αυτό και είναι σύμβολα ηγεσίας και διδασκαλίας και όχι δημοκρατίας ή αναρχίας. Ο Ιούλιος Έβολα γράφει: "Η συνέπεια της δημοκρατικότητας τύπου "κάνε αυτό που πιστεύεις", είναι η δηλητηρίαση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, που δεν είναι ικανό να διακρίνει για τον εαυτό του, που πολύ εύκολα χάνει την αίσθηση του αυτοπροσδιορισμού, εάν δεν καθοδηγείται από μία δύναμη ή ένα ιδεώδες."

Υπάρχουν σήμερα διάφορες ομάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική, που την διδασκαλία της Παράδοσης, προσπαθούν να την κατεβάσουν βεβιασμένα κατευθείαν σε πολιτικό επίπεδο και μάλιστα κατατάσσοντάς την στην Δεξιά ή στην Αριστερά, ενώ άλλοι σε επίπεδο νεοπαγανιστικής τυπολατρίας. Σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν πολιτικό κίνημα μέσα από τα υπάρχοντα ρεύματα. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει τίποτα... Μπορεί να επηρεάσουν ένα ρεύμα σκέψης στην πολιτική σκηνή. Αλλά χωρίς σχολή, χωρίς μύηση, δεν μπορεί να υπάρξει κάτι πραγματικά νέο. Όχι χωρίς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να παράγει μία τάξη διαφορετικών ανθρώπων. Σε όλα. Στο πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο, πως σκέπτονται και κρίνουν, πως λειτουργούν καθημερινά, πως μάχονται, πως αγαπούν, πως εκφράζονται. Προσπαθούν όλοι αυτοί να κατεβάσουν σε χαμηλό επίπεδο κάτι που ΠΡΕΠΕΙ μόνο να κατακτηθεί με ανάβαση. Οι ορδές των ατάκτων δεν μπορούν να αντισταθούν αν δεν γίνουν στρατός. Και αυτό είναι μία εξελικτική κατάκτηση. Το να περάσουμε από το "Εγώ" στο "Εμείς" δεν απαιτεί απλά μία συνάθροιση οργισμένων ατόμων, αλλά είναι μία διαδικασία ολιστικής μετάλλαξης των ατόμων, μέσω της εκπαίδευσης και του βιώματος. Μπορεί λοιπόν να αντισταθούμε προσωρινά σε επιθέσεις του συστήματος, αλλά δεν μπορούμε να νικήσουμε το σύστημα αν δεν έχουμε την πνευματική μας καστροπολιτεία. Και εκεί έγκειται η διαφορά της Δράσης από την Αντίδραση.

Γράφει πάλι ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα:

"Το δόγμα των δύο φύσεων -που είναι η βάση της παραδοσιακής άποψης της ζωής- αντανακλάται επίσης στην σχέση που υπάρχει μεταξύ της πολιτείας και του λαού (δήμος). Η ιδέα ότι η πολιτεία έλκει την καταγωγή της από τον δήμο και ότι η αρχή της νομιμότητος και της προελεύσεώς της βασίζεται πάνω σε αυτόν, είναι μια ιδεολογική διαστροφή τυπική του σύγχρονου κόσμου και ουσιαστικά αντιπροσωπεύει μια κατάπτωση.

Με αυτήν την αντίληψη οπισθοδρομούμε σε κάτι που ήταν τυπικό των φυσιοκρατικών κοινωνικών μορφών στερούμενοι ένα αυθεντικό πνευματικό χρίσμα. Άπαξ και ελήφθη αυτή η κατεύθυνση, εκδηλώθηκε μία αναπόφευκτη βαθμιαία πτώση, που τελείωσε με τον θρίαμβο του κολεκτιβιστικού κόσμου των μαζών και τον ερχομό της ριζικής δημοκρατίας.

[...]

Στην βάση του Παραδοσιακού κράτους υπηρετείτο η αφοσίωση και η πίστη, όχι απαραιτήτως σχετιζόμενη με το φυσιοκρατικό δεδομένο της εθνικής ταυτότητος. Η ίδρυσή του βασίζετο στην αρχή της τάξης και της υπέρτατης δύναμης, η οποία, υπερβαίνοντας αυτά τα καθαρά φυσιοκρατικά πεδία, επίσης, διατήρησε το κύρος της σε χώρους που κατοικούντο από πολλούς διαφορετικούς λαούς. Επιπλέον, η Ένωση και ο Διαχωρισμός σε ένα παραδοσιακό κράτος εγένοντο "καθέτως", βασιζόμενες στην διαθεσιμότητα ειδικών ανωτέρων ποιοτήτων, δικαιωμάτων, ταξικής αξιοπρέπειας και όχι "οριζοντίως" με βάση έναν κοινό παρονομαστή, που σχηματίζεται από ένα "έθνος" ή "πατρίδα". Εν ολίγοις ήταν μία ενότητα διαμορφούμενη από την κορυφή και όχι από την βάση."

Προσοχή στο τελευταίο, διότι η ενότητά μας πρέπει να διαμορφώνεται στην κορυφή.

Εμείς δεν ζητούμε αφελώς "περισσότερη Δημοκρατία και ελευθερία" όπως φωνάζουν οι ηλίθιοι και οι δημαγωγοί. Για ποιά ελευθερία μιλούν; Ελευθερία προσωπική δεν μπορεί να υπάρξει έξω από μία συλλογική ισχύ. Είναι μία κατάκτηση και δεν χαρίζεται. Τί να την κάνεις την δημοκρατία όταν είσαι πνευματικά ανίκανος να διακρίνεις το σωστό; Ή πολύ περισσότερο όταν σκέφτεσαι με βάση το υποκειμενικό και βολικό συμφέρον; Η Δημοκρατία θα είναι η καταστροφή σου! Και αυτή είναι σήμερα. Σήμερα όλοι λένε "Όχι στην υποτέλεια" και όλοι παραμένουμε όμως υποτελείς. Γιατί; Γιατί η ελευθερία δεν απαιτεί μόνο αντίδραση αλλά απαιτεί ενότητα και τάξη σε έναν νέο τρόπο ζωής. Για τον άνθρωπο της οργής, το πολύ πολύ να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό και να βελτιωθεί η ζωή του. Ελεύθερος όμως δεν πρόκειται να γίνει, αν δεν γίνει άνθρωπος της Δράσης. Αν δεν υποτάξει το "Εγώ" του σε έναν ανώτερο ρυθμό και μία συλλογική αυτοπραγμάτωση. Η Δράση έχει αφετηρία, προσανατολισμό και σκοπό. Η απελευθέρωση βρίσκεται στο ανώτερο.

Οφείλουμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε κάστρο μιας Ιδέας, ψηλά. Θα το προσπαθήσουμε αυτό, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν κάποιοι άλλοι. Όποιος μέσα σ' αυτόν τον άσχημο κόσμο, κοιτά ψηλά, θα δει τη σημαία μας, όποιος κοιτά χαμηλά, δεν θα καταλάβει τίποτα. Αν τα καταφέρουμε με όσους κοιτούν ψηλά, θα έρθει κάποια ώρα που όλοι θα ακούσουν την σάλπιγγα να ηχεί. Ελάτε να κτίσουμε κάστρα γιατί έρχεται χειμώνας. Κι αυτός ο χειμώνας θα είναι μια μεγάλη και σκοτεινή εποχή. 

 

πηγή: www.lycoreia.org

 

 

 

 

Ο Ελληνικός Κοινοτισμός

«Ο Κοινοβουλευτισμός, δυτικό κατασκεύασμα, αποδείχτηκε πολιτειακό σύστημα ανίκανο, γιατί είναι απροσάρμοστο στην ελληνική γη και τους κατοίκους της, να κυβερνήσει τη χώρα. Μια ομάδα τότε, θρεμμένη απ’τις γνησιώτερες νεοελληνικές πηγές, με όργανό της το εβδομαδιαίο φύλλο «Κοινότης», πέφτει στον, αναταραγμένον απ’την αγωνία, ελληνικό χώρο και απαιτεί, με σοφά μελετημένα και αδρά επιχειρήματα, την αντικατάσταση του Κοινοβουλευτισμού με την Κοινοτική Πολιτεία. Η καινούρια αυτή διαφωτιστική εξόρμηση, στον εκτεταμένο εθνικό τομέα της διακυβέρνησης του τόπου, έρχεται σαν είδος συνέχειας του «Δελτίου» (περιοδικό) και ολοκλήρωσης των γενικών απόψεων που διακήρυξε λίγα χρόνια πρίν. Στην ομάδα μετέχει μ’ ενθουσιασμό κι ο εκδότης του «Δελτίου».

 Η Κοινοτική ομάδα υποστήριξε: Για να μπορέσει ο έλληνας να ξαναβρεί τον εαυτό του και να αντιδράσει καρποφόρα στη Δυτική πνευματική βία, που εξουθενώνει τα ζώπυρά του, πρέπει να κερδίσει τη δυνατότητα να ξαναπάρει υπεύθυνα στα χέρια του τη διακυβέρνηση του εαυτού του μέσα στη μικρή ομάδα κατοίκων ενός χωριού ή τη μεγάλη μιας πόλης. Το όργανο που θα του δώσει αυτή την ευχέρεια είναι η Κοινότητά του. Η δίχως καμία Κρατική επέμβαση αυτοδιοικούμενη Κοινότητα, που οι άρχοντες της θα εκλέγονται απ’τη Γενική Συνέλευση των κατοίκων, όπως γίνονταν απ’τον καιρό της εκκλησίας του Δήμου, χιλιόχρονα πριν, και κάτω απ’την οθωμανική Δεσποτεία και όπως γίνεται ακόμη στην Ελληνισμό του εξωτερικού. 

Ο Έλληνας δεν μπορεί και δεν πρέπει ν’ απογυμνώνεται απ’ την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου του. Είχε συνηθίσει, απ’τα πανάρχαια χρόνια, να βουλεύεται και ν’ αποφασίζει με την ελεύτερη κρίση του, αποτέλεσμα, της απρόσκοπτης λειτουργίας των ζωπύρων του, για τον εαυτό του και για την ομάδα μέσα στην οποία ζεί σαν αξιοσέβαστο και υπολογιζόμενο άτομο. Μέσα στην στοιχειώδη, ντόπια πολιτειακή αυτή οργάνωση, που είναι η Κοινότητα, βρίσκει τη δυνατότητα εξάνθισης των ζωπύρων του και συνειδητοποίησης τους. Εκεί καθένας θα μετρήσει τον ατομισμό του, καθώς θα βρεθεί κατέναντι των άλλων ατομικοτήτων, σε διαρκή προσπάθεια υποστήριξης των δικών του και των ομαδικών συμφερόντων. Στο μικρό αυτό στίβο της ομαδικής συμβίωσης ατομικοτήτων, πολιτειακό πρωτοκυτταρο της γνήσιας Ελληνικής Κρατικής Οργάνωσης, το άτομο κατέχει τη θέση που του αρμόζει. 

Μόνον εκεί είναι δυνατή η σφυρηλάτηση του εαυτού του και η σύνθεσή του κατό τον πλέον αυθόρμητο, και γι’αυτό γνήσιο, τρόπο. Η χώρα μας, μικρή σε έκταση, με λίγη και πετρωδιακή γη, σαν κυριώτερη πρώτη ύλη είχε και έχει την επεξεργασία του ανθρώπου. Είναι χαλκείο ανθρώπων, όπως θα επιμείνει να τ’αποδείξει αργότερα, μέσα σ’ολόκληρη την τριακονταετία που πέρασε, με τα θεωρητικά, πάνω στον Κοινοτισμό και τις θαυμάσιες δυνατότητες τους για την ανασύνθεση των ζωπύρων μας, έργα του, τη «Μακεδονοσλαβική Κοινότητα» τα «Αγροτικά» την «Κοινοτική Πολιτεία» και άλλα, ο εξαίρετος αποκαλυπτής του θαμμένου κάτω απ’τη Δυτική σκουριά Κοινοτισμού, και γι’αυτό γνήσιως Φωτιστής, Κώστας Καραβίδας.

Μόλις είχε τελειώσει ο Μεγάλος Σηκωμός, μ’έπαθλο για τη νίκη τη λευτεριά μικρού κομματιού της Ελλάδας και η επιδρομή των Φραγκομαθημένων επιβάλλει το Κοινοβουλευτικό ξενικό σύστημα με τον συγκεντρωτισμό του. Κόβει με μιας απ’τη ρίζα του το Κοινοτικό μας σύστημα και από άτομα μεταβάλει τους έλληνες σε μάζα, ανίκανη να βουλεύεται, με συνέπειες που θα γίνουν αργότερα οδυνηρά αισθητές και αιώνια καταισχύνη για να βαραίνει τους άθλιους αυτούς επιδρομείς. Κανένα ελαφρυντικό δεν έχουν να προτάξουν για υπεράσπισή τους. Ο Ι.Π. Κοκκώνης, στα 1828, δημοσιεύει στο Παρίσι, κοιτίδα των επιδρομέων, το «Περί Πολιτειών» σύγγραμμα του και σε εκτεταμένο παράρτημά του με τίτλο «Περί του οποίον είδος Πολιτεύματος αρμόζει εις την αναγεννώμενην Ελλάδα» βροντοκράζει ότι «είναι αναγκαιότατον να συνταχθώσιν εις όλους τους ελευθερωμένους τόπους τα ΚΟΙΝΑ» αποδείχνοντας την πρόταση του με σοφώτατη εμπειρία. 

Ποιός όμως από τους αφιονισμένους νεκροθάφτες της γης μας Δυτικότροπους θα πρόσεχε τα λεγόμενα του γνήσιου στην κρίση έλληνα Κοκκώνη; Αυτός και οι σύγχρονοί μας Κοινοτιστές έχουν πρόγονο τους τον Αθηναίο Σόλωνα, θεμελιωτή της πανάρχαιας Κοινοτικής παράδοσης, κάτι ανάξιο προσοχής για τους χαύνους συνονθυλευτές Συνταγμάτων που πίσω τους κρυμμένοι μπορούν να σπιθοβολάν την εθνοκτόνα κουτοπονηριά τους «επωφελώς». Η τελική φυσιογνωμία κάθε ανθρώπινης κοινωνικής σύνθεσης χρωστιέται πάντοτε στην αλληλοπροσαρμογή τριών στοιχείων, του φυλετικού, του πολιτιστικού και κυριώτατα του γεωοικονομικού, λέει ο Καραβίδας. Η πετυχημένη προσαρμογή τους στα τόσο ποικίλα και διαφορικώτατα τοπία των ελληνικών χωρών έφερε στη διαμόρφωση ειδικών, πανάρχαιων, στην Ελλάδα θεσμών, των «Κοινοτικών», που έχουν τον τύπο της αληθινά αξιολογικής (προσωπικής, ατομικής και όχι κληρονομικής) αριστοκρατικής Δημοκρατίας και που η άνθισή τους συνέπεσε με τις ισχυρότερες εκλάμψεις του πολιτισμού μας.

Μόνο λοιπόν μέσα στους κόλπους της ξαναναστημένης γνήσιας νεοελληνικής χωρικής ή αστικής Κοινότητας μπορεί ν’ανθίσουν ξανά και να συντεθούν στη ν έ α μ ο ρ φ ή τους τα ζώπυρά μας. Σ’αυτόν μόνο, τον ποικίλο και διαφορικώτατο, από τοπίο σε τοπίο, χώρο των κογχών μας μπορούν να χαλκευτούν τα νεοελληνικά πρότυπα ο λ ο κ λ η ρ ω μ έ ν ω ν ανθρώπων, στις αναρίθμητες ποικιλίες τους. Σ’αυτές τις κόγχες ο ανθρωποφάγος εγωισμός θα μεταβληθεί σε όρθιο, σεμνό και τίμιο ατομισμό: το νόημα της ελευθερίας από αναρχική εξαθλίωση που είναι σήμερα, κατά το υπόδειγμα της Δυτικής αντίληψης, πρόσφορη σε κάθε Δεσποτισμό, θα γίνει πειθαρχική ένταξη στους θεσμούς που επιβάλλει η θέληση της Κοινοτικής ομάδας, προσαρμοσμένους στις ανάγκες της συμβίωσης και της γεωοικονομικής επιταγής. Τέλος, σ’αυτές και μόνο τις κόγχες, με τους γηγενείς κοινοτικούς θεσμούς, είναι δυνατή η ά σ κ η σ η της μέγιστης αρετής του ανθρώπινου είδους: της ελεύθερης ισορροπίας των ζώπυρων του ανθρώπου, αρετής που τον ανεβάζει στο ψηλότερο σκαλί της εξέλιξης του είδους, αλλά και εύκολα μπορεί να τον ρίξει σ’απροσμέτρητη φαυλότητα, τόσο γνώριμή μας σήμερα.»

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Λίνου Καρζή: “Εστίες Ελληνικού Ζωισμού”

Για τον Πόλεμο και τους Πολεμιστές.

Δε θέλουμε να μας λυπούνται οι χειρότεροι εχθροί μας, ούτε κι εκείνοι πού από καρδιάς αγαπούμε. Αφήσετέ με, λοιπόν, να σας πω την αλήθεια!
Αδελφοί μου εν πολέμω, σας αγαπώ από καρδιάς, είμαι και ήμουν όμοιός σας.
Και είμαι επίσης κι ο χειρότερος εχθρός σας. Αφήστε με, λοιπόν, να σας πω την αλήθεια!
Ξέρω το μίσος και τον φθόνο πού έχετε στην καρδιά σας. Δεν είσαστε αρκετά μεγάλοι, ώστε να μη γνωρίζεται το μίσος και τον φθόνο. Ας είστε, λοιπόν, αρκετά μεγάλοι, που να μη ντρέπεστε γι’ αυτό!
Κι αφού δεν μπορείτε να είστε άγιοι της γνώσης, γίνετε τουλάχιστον οι πολεμιστές της. Αυτοί είναι οι σύντροφοι κι οι πρόδρομοι τέτοιας αγιοσύνης.
Βλέπω πολλούς στρατιώτες: θέλω να δω πολλούς πολεμιστές! Ομοιόμορφη είναι η στολή που φοράνε: ας μην ήταν ομοιόμορφο ό,τι κρύβουν μ’ αυτήν!
Πρέπει να είστε σαν εκείνους που το μάτι τους γυρεύει αδιάκοπα έναν εχθρό, τον εχθρό σας. Και μερικοί από σας εμπνέουν το μίσος από την πρώτη ματιά.
Πρέπει να ζητάτε τον εχθρό σας, και πρέπει να αρχίσετε τον πόλεμό σας και τον πόλεμο για τις ιδέες σας! Κι αν νικηθεί η ιδέα σας, η τιμιότητά σας πρέπει να καλεί ακόμα το θρίαμβο!
Ν’ αγαπάτε την ειρήνη σα μέσον για καινούργιους πολέμους. Και τη σύντομη ειρήνη πιο πολύ από τη μακρόχρονη.
Δε σας συμβουλεύω να εργάζεστε, μα να πολεμάτε. Δε σας συμβουλεύω την ειρήνη, μα τη νίκη. Η δουλειά σας να ’ναι ένας αγώνας κ’ η ειρήνη σας να ’ναι μια νίκη!
Μπορεί κανείς να σωπαίνει και να ’ναι ήσυχος μόνο όταν έχει τόξο και σαΐτες: αλλιώς φλυαρεί και λογομαχεί. Η ειρήνη σας να ’ναι μια νίκη!
Λέτε πως ο καλός σκοπός αγιάζει και τον πόλεμο ακόμα; Εγώ σας λέω: Ο καλός πόλεμος είναι αυτό που αγιάζει κάθε σκοπό.
Ο πόλεμος και το θάρρος έχουν κατορθώσει πολύ μεγαλύτερα πράγματα παρ’ όσο η αγάπη προς τον πλησίον. Δεν είναι ο οίκτος σας, παρά η γενναιότητά σας που έσωσε ως τα τώρα τα θύματα.
«Τι' ναι καλό;» ρωτάτε. Το να ’ναι γενναίος κανείς, να τι είναι καλό. Αφήσετε τα κοριτσόπουλα να λένε: «Καλό είναι ό,τι είναι ωραίο και συγκινητικό μαζί.»
Σας λένε άκαρδους: μα η καρδιά σας είναι καθαρή και μ’ αρέσει η ντροπαλοσύνη της εγκαρδιότητάς σας. Ντρέπεστε για τη φουσκονεριά σας, κι άλλοι ντρέπονται για τη φυρονεριά τους.
Είστε άσκημοι; Πολύ καλά, αδερφοί μου! Τυλιχτείτε, τότε, τον υπέροχο μανδύα της ασχήμιας!
Κι όταν μεγαλώνει η ψυχή σας, τότε γίνεται υπερβολικά ζωηροί, και στο μεγαλείο σας υπάρχει κακία. Σας ξέρω.
Στην κακία συναντιούνται ο υπερβολικά ζωηρός με τον ασθενικό. Μα δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Σας ξέρω.
Πρέπει να έχετε μόνο εχθρούς για να τους μισείτε, όχι όμως εχθρούς για να τους περιφρονείτε. Πρέπει να είστε περήφανοι για τους εχθρούς σας: τότε οι επιτυχίες του εχθρού σας θα είναι δικές σας επιτυχίες.
Επανάσταση - αυτή είναι η ευγένεια του σκλάβου. Ας είναι η ευγένειά σας η υποταγή! Ας είναι κι η ίδια η προσταγή σας μια υποταγή!
Στ’ αυτιά ενός πολεμιστή το «οφείλεις» αντηχεί πιο ευχάριστα από το «θέλω». Και κάθε τι που σας είναι αγαπητό πρέπει να κατορθώσετε να σας το προστάξουν.
Η αγάπη σας για τη ζωή ας είναι αγάπη για τη μεγαλύτερη ελπίδα σας, ας είναι η μεγαλύτερη σκέψη της ζωής!
Μα τη μεγαλύτερη σκέψη σας πρέπει να μ’ αφήσετε να σας την προστάξω - και είναι τούτη εδώ: ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί.
Ζείτε, λοιπόν, τη ζωή της υποταγής και του πολέμου! Τι σημασία έχει η μακρά ζωή! Ποιος πολεμιστής θέλει να τον λυπηθούν!
Δε σας λυπούμαι, σας αγαπώ από καρδιάς, εν πολέμω αδερφοί μου!
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
 -Φ.Νίτσε-

THE ANTI-LIFE EQUATION

«Να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι χρήμα. Όποιος μπορεί να κερδίσει με τη δουλειά του δέκα σελίνια την ημέρα κι αντί γι’ αυτό πάει περίπατο ή κάθεται άπραγος τη μισή μέρα, έστω κι αν δεν ξοδεύει παρά πέντε πένες κατά τη διασκέδαση ή την τεμπελιά του, ας μη νομίζει πως αυτά είναι τα μόνα του έξοδα. Στην πραγματικότητα ξόδεψε ή μάλλον πέταξε, πέντε σελίνια.

»Να θυμάσαι πως τα λεφτά έχουν γόνιμες, αναγεννητικές ιδιότητες. Τα λεφτά γεννούν λεφτά, κι αυτά πάλι καινούργια λεφτά και πάει λέγοντας.

»Όποιος χάνει πέντε σελίνια δεν χάνει μόνον αυτό το ποσό, αλλά και όλα τα οφέλη που θα μπορούσε να του αποφέρει με την ανακύκλησή του στις συναλλαγές και που, ώσπου να γεράσει ένας νέος άνθρωπος, θα μεταφράζονταν σε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό».

Ο χρόνος και το χρήμα... Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος καταγράφει με θρησκευτικό ζήλο τον «ιερό» λόγο, που στην Αμερική των πρώτων αποίκων εκπορεύεται από το Πνεύμα του Καπιταλισμού. Διαβάζοντας με αποστροφή τις παραπάνω αντιλήψεις, σκέφτομαι ως αντίδραση αυτόματα τους Ινδιάνους. Μακρυμάλληδες πολεμιστές να καλπάζουν πάνω σε άγρια άλογα μέσα στα παρθένα δάση σε αντιδιαστολή προς τους σκυθρωπούς πουριτανούς να μετρούν με προσήλωση τα σελίνια τους. Η προτίμησή μου για τους αλλόφυλους ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής φαίνεται ίσως παράτερη, όμως οι Ινδιάνοι αντιπροσωπεύουν στη σκέψη μου την χαμένη ζωτικότητα της δικής μας φυλής.

Η σύγχρονη Δύση καταδυναστεύεται από μια ορθολογική θρησκεία του χρήματος που έχει θέσει στην υπηρεσία της οικονομικής δραστηριότητας όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του πολιτισμού. Οι επιστήμες, η διανόηση, το πολίτευμα, η κρατική διοίκηση, το νομικό σύστημα, η εκπαίδευση, ο στρατός, η τέχνη, όλα είναι υποταγμένα στο σύστημα των σχέσεων της αγοράς, στην κερδοθηρία και τον ωφελιμισμό. Η μεγιστοποίηση του κέρδους μέσω της τοκογλυφικής διαχείρισης του χρήματος και η εντατική αξιοποίηση του χρόνου μέσω της καθολικής οργάνωσης της εργασίας έχουν διαβρώσει την ανθρωπότητα. Το χρήμα και η επαγγελματική καταξίωση έγιναν απόλυτος αυτοσκοπός. Οι άνθρωποι δεν εργάζονται πλέον όσο χρειάζεται για να ζήσουν αλλά αντιθέτως ζούν για να εργάζονται.

Η τελευταία καθοριστική σύγκρουση που έκρινε την εξέλιξη του συστήματος ήταν ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος. Με πρόσχημα την απελευθέρωση των μαύρων, οι δυνάμεις του απρόσωπου χρήματος και του ψυχρού συμφέροντος κατανίκησαν και εξόντωσαν τους τελευταίους υπέρμαχους της προσωπικής αξιοπρέπειας, της ιπποτικής ηθικής και της ανέμελης χαράς της ζωής. Έχει μεγάλο σημειολογικό ενδιαφέρον πως οι Ινδιάνοι πολέμησαν στο πλευρό των ηττημένων.
Οι φανατικοί, θρησκόληπτοι και άπληστοι έμποροι, βιομήχανοι και τραπεζίτες του Βορρά επέβαλαν την οικονομική ανισότητα που εκπροσωπούσαν ενάντια στην λευκή, ρατσιστική αλληλεγγύη των αριστοκρατών τυχοδιωκτών του Νότου. Τελικά, οι νέγροι των φυτειών απελευθερώθηκαν και γίναμε όλοι μας σκλάβοι της μισθωτής εργασίας...

Στον Αρχαίο κόσμο αλλά και στον Μεσαίωνα και στον κόσμο της Αναγέννησης, αυτό το παράλογο, σύγχρονο είδος ζωής θα αντιμετωπιζόταν ως ύβρις κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Οι αρχαίοι Έλληνες, οι γεννήτορες που έθεσαν τα πρότυπα του δυτικού πολιτισμού, τιμούσαν πάνω απ’ όλα τη δόξα και τον ελεύθερο χρόνο. Γιατί η δόξα προσέφερε έναν τιμημένο θάνατο ενώ ο ελεύθερος χρόνος επέτρεπε σωματική άσκηση και πνευματική καλλιέργεια, άρα μια γεμάτη και αξιόλογη ζωή. Ο ελεύθερος χρόνος, η αργία λόγω μη βιοποριστικής εργασίας, αποδιδόταν με τη λέξη Σχολή. Η Σχολή ήταν για τους Έλληνες έννοια πρωτογενής. Δευτερογενής ήταν η α-σχολία, η απουσία ελεύθερου χρόνου, η υποχρέωση δουλειάς (και δουλείας). Αργότερα η Σχολή πήρε τη σημασία της φιλοσοφικής σπουδής και στα ελληνιστικά χρόνια η λέξη σήμαινε και το σπουδαστήριο, το ίδρυμα που παρείχε την εκπαίδευση στα έργα του πνεύματος.

Δυστυχώς εμείς γεννηθήκαμε σε μια άθλια εποχή πρακτικοποίησης της ζωής, αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής επικράτησης του προτεσταντικού καπιταλισμού. Είμαστε αναγκασμένοι να ασκούμε κάποιο επάγγελμα σαν σκλάβοι της εξειδικευμένης εργασίας και του εργασιακού καθήκοντος και επιπλέον μας επιτηρούν ηθικολόγοι της παραγωγικότητας, προδότες του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και της φαουστικής οικουμενικότητας των προγόνων μας.

Μολαταύτα, ως ελεύθεροι στοχαστές και ως εν δυνάμει πολιτικοί στρατιώτες δεν θα πάψουμε να προσδοκούμε το τέλος αυτής της διεφθαρμένης κοινωνίας του χρήματος και της εξαρτημένης εργασίας. Εν καιρώ, όταν ο κύκλος θα κλείσει, κάποιοι που θα μας θυμούνται θα αναβιώσουν τις πρωτογενείς ιδέες της Δόξας και του Ελεύθερου Χρόνου. Και θα λύσουν την εξίσωση της αντιζωής...

 

«Θαρρώ, όμως, ότι πρέπει να σας αφήσω τώρα και να πάω να βρω τους Ινδιάνους προτού ξεκινήσουν οι άλλοι. Η θεία Σάλι, βλέπετε, θέλει να με υιοθετήσει και να με κάνει άνθρωπο, κι εγώ δεν το αντέχω. Μήπως τάχατες, δεν το ’χω ξαναδοκιμάσει;»

πηγή:http://sunwarflag.blogspot.gr

Στο μονοπάτι του Πολεμιστή

Είμαστε, λοιπόν, οι τρελοί της ιστορίας...

Τρελούς μας είπανε οι "λογικοί". Και οι τρελοί, παιδιά. Ίσως και να γέλασαν κάποτε μαζί μας απαξιωτικά. Μα είμαστε στ' αλήθεια παιδιά. Σε έναν κόσμο γηρασμένο. Είμαστε εμείς που θα ανανεώσουμε την ανθρωπότητα. Εμείς που θα φέρουμε τη ζωντάνια σε έναν κόσμο που παρακμάζει στην υλιστική του νωθρότητα. Εμείς, οι κήρυκες της έλευσης του Νέου Ανθρώπου. Το όραμά μας, ακούγεται τόσο τρελό και ακατόρθωτο, όσο μπορεί και να είναι. Μα οι «φρόνιμοι» δεν έγραψαν ποτέ την ιστορία. Την άλλαξαν πάντα οι πολεμιστές. Αυτοί οι αιώνιοι «τρελοί» της ιστορίας. Οι φαινομενικά «παράλογοι» στην αντι-ηρωική κοσμική 
αντίληψη.

Ο πόλεμος, όχι μόνο στην εξωστρεφή του έκφραση, αλλά και στην εσωτερική του διάσταση, έχει εκφραστεί από όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς, μέσα από ένα θεματικό σύμπαν 
πολεμιστών, μυστικιστών, ασκητών, συμβόλων και μύθων. Από τον κόσμο των Αζτέκων ως την ευρωπαϊκή μυθολογία τα χαρακτηριστικά του πολεμιστή που συνδυάζουν οι διαφορετικές παραδόσεις, συνθέτουν ένα πρότυπο αγώνα και μάχης προς το Ιδανικό.

Στην μυθική εποχή, οι Ήρωες-πολεμιστές αντιπροσώπευσαν την ανάγκη για ένα ενδιάμεσο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Στην πορεία των αιώνων ο αρχετυπικός Πολεμιστής δέχθηκε να θυσιάσει τη ζωή του υπερασπιζόμενος αξίες όπως η τιμή και το Δίκαιο. Ωστόσο, όφειλε να ενεργεί όχι μόνο ως φορέας δικαίου εν μέσω  αιματηρών μαχών, αλλά και ως Ηθικός αγωνιστής που έπρεπε να καλλιεργήσει ευσέβεια, ταπεινότητα, σεβασμό προς τον αντίπαλο και μια σειρά άλλων αρετών, σύμφωνα με μία αριστοκρατική αντίληψη της σύγκρουσης.

Στα πλαίσια της αντίληψης αυτής, ο πόλεμος δεν είναι το χάος αλλά ένας φραγμός προς αυτό. Στην ουσία πρόκειται για το πιο ουσιαστικό στοιχείο μορφοποίησης του κόσμου και νοηματοδότησης της ζωής. Γι’ αυτό και το «μονοπάτι» του, έπρεπε να σημαδεύεται  με κωδικοποιημένους ρυθμούς και τελετουργίες.

Στον ρωμαϊκό στρατό, η Λεγεώνα βάδιζε συνοδευόμενη από τον σημαιοφόρο, ο οποίος ύψωνε το κεφάλι ενός λύκου -σύμβολο ηλιακό, μιας πανέμορφης επιθετικότητας, θάρρους και «ομαδικότητας», έκφραση του πνεύματος που θρυμματίζει το ατομικό κέλυφος του ανθρώπου για να τον αναγάγει στην υψιπετή έξαρση ενός συλλογικού Εγώ. Τα στρατόπεδα ιδρύθηκαν στις περιοχές όπου συνήθως πετούσαν οι αετοί, (σύμβολα του Δία) που προμήνυαν την επιτυχία.

Σύμφωνα με τον ιαπωνικό κώδικα, ο πολεμιστής είχε την υποχρέωση να καλλιεργεί, εκτός από την πολεμική τέχνη, κι αυτές της ποίησης και της ζωγραφικής: "Ξίφος και Πένα" ήταν το απόφθεγμά του. Στους Ινδουιστές η μελέτη των Βεδών ήταν υποχρεωτική για τις τρεις πρώτες κάστες. Στο «Κουρου σέτρα», η εξωτερική μάχη αντιστοιχεί στο «Κάρμα σέτρα», στην εσωτερική μάχη. Η Μπαγκαβάντ Γκιτά είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα από αυτή την εσωτερική πάλη που στοιχειώνει την ψυχή αυτού που πρέπει να σκορπίσει το αίμα και τον θάνατο. Ο Αρτζούνα αισθάνεται έναν ανεξήγητο παραλογισμό, καθώς του είναι αφόρητο πως η σκληρή μοίρα τον καταδικάζει να εξοντώσει όσους μέχρι πρόσφατα ήταν φίλοι, αδέλφια, συγγενείς. 

Αλλά ο Κρίσνα μιλά στον Αρτζούνα με αγάπη και τον προτρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στην κάστα των πολεμιστών. Το να συμμορφωθεί με τις επιταγές του πεπρωμένου του, σημαίνει να εκπληρώσει το θέλημα του Ουρανού. Δεν έχει σημασία ποιους θα πολεμήσει. Το σημαντικό πράγμα είναι να πολεμήσει, γιατί αυτό είναι το θέλημα των θεών, ακόμα και αν φαίνεται ακατόρθωτο. Εδώ ο ήρωας γίνεται ταυτόχρονα και ασκητής, γνωρίζοντας ότι η ηθική του αγώνα μπορεί να είναι απολύτως σύμφωνη με την πορεία του στοχασμού. Ο δρόμος της Αρετής είναι ο δύσβατος δρόμος του πόνου.

Στον σκανδιναβικό θεό Θωρ διατηρείται η ίδια μοίρα του πολεμιστή. Είναι υπεύθυνος για την προστασία της Μίντγκαρντ, του κόσμου των ανθρώπων, που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ επιβίωσης και καταστροφής. Ο μοχθηρός κοσμικός δράκος Γιόρμουνγκαντ συνωμοτεί αιώνια για να καταστρέψει αυτόν τον κόσμο, όπου μέσω του δέντρου Ύγκντρασιλ, προορίζεται για κατοικία των ανθρώπων. Την ημέρα του τέλους του κόσμου (Ράγκναροκ), ο Θωρ θα φονεύσει τον δράκο αλλά θα πεθάνει κι αυτός από το δηλητήριο του. Η πολεμική μορφή του ευρωπαϊκού μύθου, που έχει ως πεπρωμένο της την προστασία της κοσμικής αρμονίας, παρουσιάζει εντυπωσιακή ομοιότητα με τον ινδικό μυστικισμό. 

Αργότερα, ιπποτικά μεσαιωνικά τάγματα όπως οι Ναΐτες, ακλούθησαν τον ίδιο δρόμο αυτοθυσίας, στο πρότυπο του Πολεμιστή – Μοναχού, με τους άντρες τους ταγμένους στην προάσπιση του Ιερού με κάθε κόστος. Η μάχη ανάχθηκε σε μια ανώτερη εσωτερική διάσταση, ως δρόμος που μπορούσε να οδηγήσει στην αγιότητα.

Σήμερα, διανύουμε την μεταμοντέρνα Νεωτερικότητα, την εποχή του κοσμοπολιτικού σκότους. Μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την παρακμή, τη διαφθορά και τη δειλία. Ο αντιπαραδοσιακός άνθρωπος ενστερνίζεται ένα πρότυπο ηθικού σχετικισμού, ενώ η κοσμική τάξη διαταράσσεται συστηματικά. Είναι η στιγμή που ο νέος πολεμιστής του φωτός πρέπει να μη δειλιάσει και να πάρει την απόφαση της μάχης. Έναν δρόμο μακρύ που από το χάος και το σκοτάδι θα οδηγήσει σε μια νέα χρυσή εποχή.

Ο δικός μας δρόμος, λοιπόν, είναι η μάχη.  Με Δαυλό και με Πέλεκυ. Να σπάσουμε τα δεσμά αυτής της «λογικής», η οποία οδηγεί τους προικισμένους ανθρώπους σε μία ηθική υποταγής. Ο εκπολιτισμός και η πνευματοποίηση του νέου κοινωνικού όντος θα έλθει μέσα από την ικανότητα που τώρα αυτό κατακτά, να υπερνικά το σώμα και να φτερουγίζει προς τον Ήλιο. Ο δικός μας δρόμος είναι να συναντήσουμε τον Ηρακλή, ο οποίος φλεγόμενος από τη βούληση να υπερβεί τη γήινη υπόσταση, μετέβη για πάντα στους ουρανούς. Να σπάσουμε τα όρια του ανθρώπου. Να είμαστε η Φλόγα στην απέραντη νύχτα του κόσμου. Κόντρα σε όλους τους ανέμους. Στην ανηφόρα της κορυφής. Πύρινη Ιδέα και Πόθος πυρκαγιά.

Στον ατέλειωτο δρόμο του σπαθιού και του πόνου... Στο μονοπάτι του πολεμιστή... εμείς ακούμε τους ψιθύρους της αιωνιότητας. Της υπέρλογης προΰπαρξης του Μύθου. Του λόγου των σοφών. Και οι παλμοί της καρδιάς μας διαποτίζουν με ενέργεια τη χωροχρονική πραγματικότητα. Είμαστε, λοιπόν, οι τρελοί της ιστορίας... σε έναν κόσμο που έχασε την Πίστη του. Η δύσκολη ανάβαση στο "Ιερό" θα ξαναφέρει το Φως σ' αυτόν τον κόσμο. Για εμάς…

Προσανατολισμός: Μόνο η Κορυφή.

Δημήτρης Τουσιάδης

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΒΑΔΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ

-Μη γυρίζεις την πλάτη σου στους διάφορους Δρόμους αυτού του κόσμου-

-Μη μηχανορραφείς προς χάρη της σωματικής ευχαρίστησης-

-Μην προτίθεσαι να βασίζεσαι σε τίποτα-

-Σκέψου τον εαύτο σου με ελαφρότητα - σκέψου τον κόσμο με βάθος-

-Μη σκέφτεσαι ποτέ κτητικά-

-Μη μετανιώνεις για πράγματα σχετικά με τη προσωπική σου ζωή-

-Μη ζηλεύεις ποτέ το καλό ή το κακό του άλλου-

-Μη θρηνείς ποτέ για τον χωρισμό σε οποιοδήποτε Δρόμο-

-Μην παραπονιέσαι και μην αισθάνεσαι πικρία για τον εαυτό σου ή για τους άλλους-

-Μην επιτρέψεις στην καρδιά σου να πλησιάσει τον Δρόμο του έρωτα-

-Μην έχεις προτιμήσεις-

-Μην τρέφεις ελπίδες για το σπιτικό σου-

-Μην έχεις προτιμήσεις για νόστιμα φαγητά-

-Μη μεταφέρεις αντικείμενα που σου έχουν παραδοθεί από προηγούμενες γενιές-

-Μην νηστεύεις σε σημείο που να επηρεάζεται το σώμα σου-

-Αν και έχει κάποια διαφορά σε ό,τι αφορά τον στρατιωτικό εξοπλισμό,μην αρέσκεσαι σε υλικά πράγματα-

-Όταν είσαι στον Δρόμο, μη δυσφορείς απέναντι στον θάνατο-

-Μην έχεις την πρόθεση να κατέχεις πολύτιμα πράγματα ή να αποκτήσεις ένα τιμάριο όταν γεράσεις-

-Σεβάσου τους θεούς και τους Βούδες αλλά μην στηρίζεσαι σε αυτούς-

-Αν και δίνεις τη ζωή σου,μην εγκαταλείπεις την τιμή σου-

-Ποτέ μην παρεκλίνεις απο τον Δρόμο των Πολεμικών Τεχνών-

                                                                                    Το βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών

                                                                                     -Μιγιαμότο Μουσάσι- 

POLITICALLY INCORRECT...

 Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους διαφορετικοί μεταξύ τους. Και επειδή είναι διαφορετικοί είναι και άνισοι. Η απλή αυτή αλήθεια συσκοτίζεται από το διεθνές σύστημα εξουσίας και διαστρέφεται από τους ευσεβείς πόθους και τις ανίερες επιδιώξεις των απάτριδων οικονομιστών.

Ο δυτικός κόσμος υιοθέτησε το ισοπεδωτικό δόγμα της αναγκαστικής ισότητας μετά την επανάσταση του 1789. Από τότε η μαζική ψηφοφορία και η προτεραιότητα της οικονομίας επί της πολιτικής καθορίζουν την κοινωνική δομή των φιλελεύθερων δημοκρατιών.

Η  πλασματική έννοια της ισότητας έχει όμως θεολογική βάση. Προέρχεται από την πρωτοχριστιανική διακήρυξη πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ως προς την ουσία της αληθινής τους φύσης απέναντι στον Θεό. Η κατασκευασμένη αυτή μεταφυσική δοξασία χαίρει σήμερα της απόλυτης ισχύος ενός καθολικού πολιτικού αξιώματος για το οποίο απαγορεύεται η συζήτηση, η αμφισβήτηση, η κριτική.

Βεβαίως, εμείς είμαστε άπιστοι και ορθολογιστές:

Δεν πιστεύουμε στην ισότητα των ανθρώπων.
Δεν πιστεύουμε στην ισότητα των φύλων και των φυλών.
Δεν πιστεύουμε στην ισότητα των εθνών, των γλωσσών, των θρησκειών, των πολιτισμών.
Δεν πιστεύουμε στην ισότητα των δαιμόνων, των αγίων, των ηρώων, των θεών.
Δεν πιστεύουμε στην ισότητα των δικαιωμάτων, των ευθυνών, των ικανοτήτων, των επιθυμιών.
Δεν πιστεύουμε στην ισότητα των ωραίων, των έξυπνων, των δυνατών, των γενναίων, των μορφωμένων, των ευγενικών.

Δεν πιστεύουμε ούτε καν στην ισότητα των ψυχών.

Επειδή αποδοκιμάζουμε τις παραπάνω «πολιτικά ορθές» ισότητες που παραβλέπουν την προφανή, βιολογική και πολιτιστική διαφοροποίηση...

Γι αυτό αρνούμαστε την μόνη επίσημα αποδεκτή από τον σύγχρονο κόσμο ανισότητα: την τεχνητή οικονομική διάκριση των πλούσιων και των φτωχών...

πήγη: http://sunwarflag.blogspot.gr

Άδραξε το ξίφος...

Αν δεν ορθώσεις αποφασιστικά το ανάστημα σου, δε θα καταφέρεις τίποτα αξιόλογο.Είναι μεγάλη ντροπή να σου πάρει κάποιος το κεφάλι και να τελειώσει η ζωή σου με τον υπόκωφο γδούπο του. Ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι φευγαλέα σαν όνειρο, γι' αυτό και πρέπει να δεις ξεκάθαρα τα πράγματα πριν πεθάνεις. Εντούτοις, σπάνια συναντάς ανθρώπους που σκεύτονται έτσι. Δεν έχει σημασία αν είσαι κοσμικός ή ιερωμένος : Αν δεις κάποιον να καθιστά εαυτόν χρήσιμο στον τόπο του, ως σύμβουλος 'η πρεσβύτερος, ή αν δεις μοναχό που έχει καταφέρει να αποκτήσει πιστούς οπαδούς, σκέψου : "Αυτό το άτομο είναι άνθρωπος όπως και εγώ - ούτε πνεύμα ούτε θεός. Άρα, δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να είμαι κατώτερος του. Αν συναντήσω κάποιον που δεν μπορώ να ξεπεράσω, θα τερματίσω τη ζωή μου σκίζοντας την κοιλιά μου". Αν πάρεις αυτή την απόφαση και ορθώσεις το ανάστημα σου χωρίς να διστάσεις ούτε στιγμή, αμέσως θα βρεθείς υψηλότερα από αυτό το άτομο. Η ιδέα ότι γίνεσαι αξιόλογος μόνο αφού συσσωρεύσεις μπόλικα προσόντα σε κάνει απλώς να χασομεράς εδώ και εκεί. Αν εμφορείσαι από μία υψηλή σκέψη , τότε μπορείς να ορθώσεις το ανάστημα σου εδώ και τώρα. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις όπου, παρόλο που έχεις πάρει την απόφαση σου και ορθώνεις το ανάστημά σου, δεν καταφέρνεις να ξεπεράσεις τα εμπόδια, παρότι έχεις την θέληση. Κάτι σε τραβάει προς τα πίσω και δεν μπορείς να πετύχεις το στόχο σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αντλείς τη δύναμη που χρειάζεται από σοφά λόγια όπως ετούτο :" Άδραξε το ξίφος που είναι αρκετά κοφτερό για να κόψει μια τρίχα στον αέρα και σάρωσε οτιδήποτε στέκει εμπόδιο στον δρόμο σου!"

"Χαγκακούρε - κρυμμένος ανάμεσα στα φύλλα"

Γιαμαμότο Τσουνετόμο 

Ο νόμος της Πάλης

Οτιδήποτε εντός του κόσμου, υπόκειται στους θεμελιώδεις νόμους του: Της Γέννησης, της Εξέλιξης και της Φθοράς. Ο άνθρωπος ως αναπόσπαστο μέρος του δεν ήταν δυνατό να εξαιρείται από αυτή την κοσμική τάξη. Ωστόσο, κανένας από τους προαναφερόμενους νόμους δεν θα μπορούσε να ισχύσει αν δεν τους συνέδεε ένας ακόμη θεμελιώδης και καθοριστικός νόμος, ο οποίος επηρεάζει τα πάντα: Ο νόμος της Πάλης. 

Από τους αρχαίους χρόνους, ο άνθρωπος προσπαθούσε να αναζητήσει την αλήθεια των πραγμάτων γύρω από την ζωή και τον κόσμο. Θρησκευτικά δόγματα, κοσμοθεωρίες, φιλοσοφίες, όλα δημιουργήθηκαν από αυτό το απωθημένο. Ένα μεθοδολογικό λάθος στο οποίο υπέπεσαν πολλοί, ήταν ότι προσπάθησαν να εξηγήσουν τον κόσμο μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα, αγνοώντας ότι οι νόμοι που διέπουν τον κόσμο προϋπάρχουν του ανθρώπινου είδους και δεν εξαρτώνται από αυτό. Γι’ αυτό έως και σήμερα υπάρχει ένας νόμος, ο οποίος όταν εφαρμόζεται στο ανθρώπινο είδος, το αποδίδουμε σε δικά μας σφάλματα. Ο νόμος της Πάλης αν και είναι θεμελιώδης, ο οποίος υπάρχει σε κάθε έκφανση της ζωής, οι άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αποτελεί ανθρώπινο ελάττωμα το οποίο μπορεί να μειωθεί ή και να εξαλειφθεί μέσω της σωστής διαπαιδαγώγησης. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι ένας ακατάβλητος νόμος με καθολική ισχύ πάνω στα έμβια όντα, τα στοιχεία της φύσης έως και τα πλανητικά συστήματα. Είναι ο κινητήριος μοχλός της ίδιας της Δημιουργίας. Πρόκειται για μία πραγματικότητα, την οποία όσο καθυστερούμε να την αποδεχτούμε τόσο περισσότερο θα στρεφόμαστε σε πρότυπα ζωής που οδηγούν σε αδιέξοδα, ακριβώς γιατί αντίκεινται σε φυσικούς νόμους. Ο άνθρωπος πριν επιχειρήσει να αλλάξει τον κόσμο (όπως υποστήριζε διθυραμβικώς και βλακωδώς ο Μαρξ), πρέπει πρώτα να τον κατανοήσει (όπως επιχείρησαν οι φιλόσοφοι). Ίσως στο μέλλον, διλήμματα όπως το σημερινό περί της αέναης πάλης ή της παγκόσμιας ειρήνης να ακούγονται τόσο γελοία όπως ακούγεται σ’ εμάς τους σημερινούς το δίλημμα της επίπεδης ή σφαιρικής γης. Η κατανόηση της λειτουργίας της φύσης στην οποία ανήκουμε και η αποδοχή γεγονότων, όσο σκληρά κι αν είναι για τις σύγχρονες πάγιες αντιλήψεις μας σχετικά με τη ζωή, θα μας έδινε το έναυσμα να αναπτυχθούμε προς το καλύτερο.

Ο νόμος της Πάλης υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ακόμη και μετά την εξαφάνισή μας. Είναι αυτός που κινεί τα πάντα στον κόσμο, αυτός που συνδέει αρμονικά τους προαναφερθέντες θεμελιώδεις νόμους της Γέννησης, της Εξέλιξης και της Φθοράς. Είτε πρόκειται περί σύγκρουσης όπου επικρατεί ο ισχυρότερος, είτε πρόκειται περί σύγκρουσης στοιχείων όπου δημιουργείται κάτι νέο. Το αδύναμο δεν έχει θέση στη φύση, γιατί αν επικρατούσαν τα αδύναμα δεν θα υπήρχε η Ζωή. Χωρίς αυτόν, με λίγα λόγια δεν θα υπήρχαν οι νόμοι της Γέννησης, της Εξέλιξης και της Φθοράς, αλλά μόνον ο νόμος της Στασιμότητας. Τα πάντα στη φύση, στο ζωικό βασίλειο, είναι μία αιώνια σύγκρουση, μία ακατάπαυστη πάλη για επικράτηση. Ο πολιτισμός μας είναι αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης. Γιατί; Κάποιοι αναφέρονται σε συμφέροντα, στην εξουσία κ.ά. όμως δεν είναι αυτά τα πραγματικά κίνητρα. Το βαθύτερο κίνητρο είναι ο νόμος που μας καθορίζει όλους. Διότι μέσω της σύγκρουσης επιτυγχάνεται η αλλαγή. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά πόσες φορές αντικρίσαμε την εκδήλωση της σκληρότητας στη φύση; Κι αν θεωρούμε ότι εμείς απέχουμε πλέον από τέτοιες βίαιες εκδηλώσεις, τότε θα σας θυμίσω τους πολέμους που διεξάγουμε, τις κοινωνικές συγκρούσεις, τον ανταγωνισμό ή τον υγιή συναγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, τις οπαδικές και μη οδομαχίες για να διαπιστώσετε ότι αυτός ο νόμος δεν επηρεάζεται από την εξέλιξή μας, η οποία είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων. Ακόμη και μετά την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους αυτός ο νόμος θα εξακολουθεί να ισχύει στον υπόλοιπο κόσμο.

Η αρνητική αντίληψη της Πάλης πηγάζει από την φρικαλεότητα των πολέμων και τα παγκοσμίως υποβαλλόμενα πρότυπα περί ειρήνης. Το φαινόμενο περιορίζεται και ερμηνεύεται στα καθ’ ημάς και κυρίως στην ένοπλη σύγκρουση. Με βάση αυτό το σκεπτικό, η επίτευξη της ειρήνης θαρρούν πολλοί ότι θα πραγματοποιηθεί με την οριστική παύση των ένοπλων συγκρούσεων. Ωστόσο, η σύγκρουση στις ανθρώπινες κοινωνίες εκδηλώνεται με παντοίους τρόπους και ακόμη κι αν επιβαλλόταν παγκόσμια ειρήνη, ακόμη κι αν καταργούνταν οι στρατοί και καταστρέφονταν τα οπλοστάσια όλων των χωρών, πάλι δεν θα σταματούσαν οι συγκρούσεις. Οι κοινωνικές αναταραχές θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν, ο ανταγωνισμός επίσης, ενώ δεν θα περνούσε πολύς καιρός πριν δημιουργηθούν ξανά τα πρώτα χειροποίητα όπλα για την επικράτηση των αντίπαλων πλευρών. Αιώνια και παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί στη φύση δεν υπάρχει κι εμείς ως μέρος της φύσης υπακούμε στους ίδιους νόμους.

Ο σημερινός ειρηνικός άνθρωπος χωρίς να το συνειδητοποιεί, ουσιαστικά είναι εχθρός της φύσης, της αλλαγής και της εξέλιξης. Γι’ αυτό στη σύγχρονη εποχή ο επικρατών τύπος ανθρώπου, είναι ο καταναλωτικός και όχι ο δημιουργικός. Το τέλος της Ιστορίας που ευαγγελίζονταν οι εκφραστές των σύγχρονων ιδεολογιών, ακριβώς σ’ αυτό τον τύπο ανθρώπου απέβλεπαν. 

Δεν προσπαθώ να προωθήσω τη βία ή να δικαιολογήσω διάφορες βίαιες πράξεις. Κατά τη γνώμη μου, πολεμοχαρείς αντιλήψεις αποτελούν βαρβαρικό χαρακτηριστικό, διότι δεν αρμόζουν σε λαό που πέρασε στο στάδιο της ωριμότητάς του. Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος οφείλει να αποδεχτεί την αναπόφευκτη μοίρα του. Συνειδητοποιημένος δεν είναι αυτός που επιζητεί ή αποφεύγει την σύγκρουση, αλλά αυτός που είναι προετοιμασμένος να την αντιμετωπίσει. Ο ετοιμοπόλεμος άνθρωπος διαφέρει εξίσου από τον πολεμοχαρή και τον ειρηνικό. Ο μεν (πολεμοχαρής) συγκρούεται με απώτερο σκοπό την στυγνή λεηλασία (βαρβαρισμός) και ο δε (ειρηνικός) αρνείται την μαχητική φύση του, εγκαταλείπει (δειλία, ξεπεσμός, φθορά). Απεναντίας, ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος δεν επιδιώκει την σύγκρουση, αλλά είναι προετοιμασμένος να την αντιμετωπίσει θαρραλέα. 

- Ακόμη και εν καιρώ ειρήνης, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για πόλεμο – Αριστοτέλης

- Πόλεμος Πατήρ Πάντων – Ηράκλειτος

Πηγή: Δίκτυο Ιδεών & Αναλύσεων