Αφοσίωση και Ιπποτικό ιδεώδες

Όταν εξαφανίστηκαν από τον κόσμο η πιστότητα, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και άρχισαν να κυριαρχούν το μίσος, η δολιότητα, η προσβολή, το ψεύτισμα, εμφανίστηκε η Ιπποσύνη, γράφει ένας από τους κορυφαίους διανοητές του Μεσαίωνα, ο Ραϋμόνδος Λιούλ (βλ. X. Μ. Γκητάκου, Το Βιβλίο της Ιπποσύνης του Ραϋμόνδου Λιούλ, εκδ. Γκοβόστη, σ. 173). Πράγματι, ο όρος Ιππότης προσδιορίζει έναν «τύπο» ανθρώπου αφιερωμένου σε υψηλό σκοπό: Η υψηλή αποστολή εκφράζεται στον τρόπο δράσης και στο ήθος της δράσης. Ο Ιππότης είναι ο θεματοφύλακας της Παράδοσης, δηλαδή της αιώνιας και αμετάβλητης αλήθειας, όπως εμφανίστηκε στη μεσαιωνική περίοδο.

Η ιπποτική στάση ζωής αποτυπώνει ένα βαθύτερο εσωτερικό όραμα, εμπνεόμενο από υπερβατικές αξίες.

Γι' αυτό και η αποστολή του Ιππότη δεν είναι απλά αρρενωπή, ηρωική, πολεμική, αλλά συνεχής άσκηση και άνοδος με υπερβατική διάσταση. Ο Άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ γράφει ειδικότερα για τη Ναϊτική Ιπποσύνη ότι είναι αφιερωμένη ακατάπαυστα και ταυτόχρονα σε διπλή σύγκρουση, κατά της σάρκας και του αίματος και κατά του πνεύματος του κακού (βλ. Βύρωνα Πολύδωρα και X. Μ. Γκητάκου, Θρύλοι των Σταυροφοριών και η Ναϊτική Ιπποσύνη, εκδ. Αρσενίδη). Η πνευματική διάσταση της Ιπποσύνης είναι γεγονός με χαρακτήρα πραγματικά υπερφυσικό κατά το μέτρο που συγκεντρώνει χαρακτηριστικά δύναμης, θάρρους, απόλυτης ανιδιοτέλειας και εσωτερικής αγνότητας, έναντι των οποίων οι πολεμικές αρετές δεν εκφράζουν αντίθεση, αλλά ανάλογη εξωτερική αντανάκλαση (Renato del Ponte, Η μεσαιωνική αυτοκρατορική ιδέα. Ανακοίνωση στην Εταιρεία Παραδοσιακών Σπουδών, μετ. X. Μ. Γκητάκος).

 

 

Οι βασικές ιπποτικές αρετές είναι η σοφία, το θάρρος, η πιστότητα και η τιμή. Στο μεσαιωνικό κείμενο Ordene de chevalerie ορίζεται ότι ο Ιππότης

• δεν πρέπει να συναινεί σε ψευδή κρίση,
• δεν πρέπει να μετέχει με οποιοδήποτε τρόπο σε συνωμοσία,
• πρέπει να τιμά όλες τις γυναίκες και να είναι έτοιμος να τις βοηθήσει,
• πρέπει να παρακολουθεί, όταν είναι δυνατό, μια Λειτουργία κάθε ημέρα και να νηστεύει κάθε Παρασκευή σε ανάμνηση του Πάθους του Χριστού.

Ο Άθως Τσούτσος (Ιπποσύνη και Ατομικισμός. Εισήγηση στο Πρώτο Διεθνές Διεπιστημονικό Συνέδριο Μεσαιωνικών Σπουδών που οργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών) παρατηρεί ορθώς ότι «η Ιπποσύνη συνδέθηκε με το φεουδαρχικό σύστημα, αλλά και με την κυριαρχία της Εκκλησίας και έλαβε και από τις δύο αυτές πηγές στοιχεία για τη διαμόρφωσή της: κυρίως την πολεμική αρετή και την ψυχική ανωτερότητα».

Οι διηγήσεις του Γκράαλ διαγράφουν το ιστορικό πρότυπο για τα Ιπποτικά Τάγματα και η Στρογγυλή Τράπεζα είναι το αρχέτυπο των Ιπποτικών Ταγμάτων (βλ. Χ. Μ. Γκητάκου, Αρθούρος. Θρύλος και Ιστορία, εκδ. Αρσενίδη). Στα αφηγήματα του Κύκλου του Γκράαλ, το οποίο είναι σύμβολο επικοινωνίας με το επέκεινα, τονίζεται ότι κατά την επιδίωξη παλινόρθωσης μετά από περίοδο παρακμής, οι αληθινοί Ιππότες θα ξεχωρίσουν από τους ψευδοιππότες και η γήινη ιπποσύνη θα καταστεί Ουράνια Ιπποσύνη. Αυτό δείχνει την πορεία για πραγματική ανανέωση, γράφει ο Mario Polia: απαιτείται η Ιπποσύνη, μονοπάτι της δράσης και μαρτυρία δικαιοσύνης, να μεταμορφωθεί σε πάλη, αγώνα και εσωτερική νίκη, δηλαδή σε Ουράνια Ιπποσύνη. Στην Ουράνια Ιπποσύνη, λέγει ο ερημίτης Τρεβρίζεντ στο έργο Πάρσιφαλ του Βόλφραμ φον Έσενμπαχ, δεν πρόκειται πια για σφαγή των εχθρών με τη δύναμη της αξίας, αλλά πρόκειται για πράγματα του πνεύματος. Η μάχη κατά των εχθρών, όταν δεν εξαντλείται στην απλή υλική σύγκρουση, μπορεί να επιτρέψει στον ήρωα την είσοδο στις περιοχές του Είναι που προσδιορίζονται για όσους ακολουθούν την οδό της Ορθής Δράσης και φθάνουν στον mors triumphalis.

Οι δεσμοί μεταξύ του ιπποτικού ιδεώδους και άλλων στοιχείων της θρησκευτικής συνείδησης, της συμπόνιας, της δικαιοσύνης, της πιστότητας, γράφει ο J. Huizinga (The Waning of the Middle Ages, βλ. την έξοχη έκδοση της The Folio Society, London, 1998), δεν είναι καθόλου εικονικοί ή επιφανειακοί: ωστόσο δεν είναι αυτοί που καθιστούν την Ιπποσύνη κατ' εξοχήν μορφή της ωραίας ζωής. Ούτε το γεγονός ότι οι ρίζες της ήταν βαθιά ριζωμένες στο αρρενωπό θάρρος θα αρκούσε να την ανυψώσει σε εκείνο το επίπεδο, αν ο Έρωτας δεν ήταν η φλόγα που έφερε σε αυτό το πλέγμα αισθημάτων και ιδεών τη θέρμη της ζωής. Το βαθύ ασκητικό χαρακτηριστικό και το γενναίο πνεύμα θυσίας που διέπουν το ιπποτικό ιδεώδες, συνδέονται στενά με το ερωτικό υπόβαθρο αυτής της στάσης ζωής.

Οι ιπποτικές αντιλήψεις για τον Έρωτα έχουν βαρύνουσα πολιτισμική, πολιτική και κοινωνική σημασία. Καταρχήν επηρέασαν τη διαμόρφωση του ιπποτικού κώδικα συμπεριφοράς προς τις γυναίκες. Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, η αφοσίωση στην αγαπημένη είχε και την έννοια ενδυνάμωσης του δεσμού του ατόμου με την κοινωνία (δεδομένου, άλλωστε, ότι η γυναίκα συμβολίζει την κυριαρχία).

Η Γυναίκα εμπνέει τον Ιππότη αλλά και του επιβάλλει ορισμένες δοκιμασίες. Ο Ιππότης ορκίζεται αφοσίωση σε μία γυναίκα και εκείνη κρίνει την αξία και την τιμή του. Ο Ιππότης προσπαθεί να ξεπεράσει τις δοκιμασίες με τη βοήθειά της, με την παρουσία της, η οποία γίνεται αισθητή με το να έχει μαζί του (συνήθως στην ασπίδα ή στην περικεφαλαία του) κάτι που έχει αγγίξει το σώμα της. Μάχεται με τα διακριτικά της χρώματα και σε αυτήν αφιερώνει τα κατορθώματά του. Ο έρωτας τον ενισχύει ώστε να αποδειχθεί άξιος της αγάπης της. Όταν αγωνίζεται, ο Ιππότης έχει το νου του στη αγαπημένη του: αυτήν επικαλείται στις δύσκολες στιγμές και το όνομά της προφέρει όταν πέφτει στη μάχη. Αν νικήσει, περιμένει την ανταμοιβή του: το φιλί και την αγάπη της. Αν πεθάνει, εξασφάλισε την αθανασία του Σταυροφόρου.

Ο Μ. Scaligero (Graal. Saggio sul Mistero del Sacro Amore, Perseo, Roma, σελ. 104-105) τονίζει ότι ο ιερός έρωτας είναι η δύναμη που ξεπερνά τον πόνο και το θάνατο. Ο ιπποτικός έρωτας δεν δεσμεύεται από όρια. Οι μεγάλοι έρωτες, όπως έξοχα και αθάνατα προβάλλονται στον Κύκλο του Γκράαλ και στη Θεία Κωμωδία του Δάντη για την Γκουϊνεβήρα, την Ιζόλδη, τη Φραντζέσκα ντα Ρίμινι και τη Βεατρίκη ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Στο μεσαιωνικό πολιτισμικό και πολιτικό ρεύμα του Γιβελλινισμού και στο μυστικό κίνημα των Πιστών του Έρωτα (Fedeli d’ Amore) κυριαρχεί ο συμβολισμός της Γυναίκας και η λατρεία προς τη Γυναίκα. Ειδικότερα στους Πιστούς του Έρωτα, γράφει ο Ιούλιος Έβολα, η γυναίκα δεν περιοριζόταν σε σύμβολα: όλα τα δεδομένα οδηγούν στη σκέψη ότι -τουλάχιστον εν μέρει- υπήρχαν επαφές με τη δύναμη της θηλυκότητας, με αρχή, ίσως, τον έρωτα αληθινών γυναικών, ο οποίος οδηγεί προς μυητική κατεύθυνση.

Η μεσαιωνική έννοια ότι ο έρωτας είναι το μέτρο της ευγενούς ζωής και η πηγή όλων των αρετών, υποστηρίζει ο P.J.C. Field (εισαγωγή στο έργο Sir Thomas Malory, Le Morte Darthur - The Seventh and Eight Tale, Hadder and Stoughton, σελ. 15), ήταν κάτι περισσότερο από νέα: ήταν επαναστατική.

 

πηγή: http://lycoreia.blogspot.gr

BUSHIDO

Ο «δρόμος» (do) του «πολεμιστή» (bu-shi), ο κώδικας συμπεριφοράς του πολεμιστή και κατ’ επέκταση το αξιακό σύστημα των σαμουράϊ.

ΓΕΝΙΚΑ Σύμφωνα με το ιαπωνικό λεξικό «Shogakukan Kokugo Daijiten», το μπουσίντο είναι «η συγκεκριμένη φιλοσοφία («ronri»), που διαδόθηκε μέσω της κοινωνικής τάξης των πολεμιστών από την περίοδο Μουρομάτσι» (σημ. 1333 - 1573) και συγκεκριμένα είναι ο αυστηρός και περίπλοκος κώδικας ηθικής, τον οποίο όφειλε να τηρεί η κλειστή κάστα των Ιαπώνων πολεμιστών και καθόριζε επίσης τόσο την σχέση των πολεμιστών με τον εργοδότη / άρχοντά τους, όσο και την όλη κοινωνική τους παράσταση. Η όλη λογική του μπουσίντο περιστρεφόταν γύρω από τρεις θεμελιώδεις κανόνες, οι οποίοι ήσαν η απόλυτη αφοσίωση στον εργοδότη ή στον όποιον άλλον ιεραρχικά ανώτερο, η απόλυτη αφοβία κατά την μάχη και η με κάθε κόστος, ακόμη και με τον θάνατο, διαφύλαξη της τιμής ή αποφυγή της ατίμωσης. Ο συγγραφέας Ιναζό Νιτόμπε (Inazo Nitobe, 1862 – 1933, χριστιανός ωστόσο και όχι πιστός στην Εθνική Παράδοση) στο πολυμεταφρασμένο στην «Δύση» βιβλίο του «Η Ψυχή της Ιαπωνίας» (πρωτοκυκλοφόρησε το 1900), περιγράφει το μπουσίντο με τα ακόλουθα λόγια: «είναι ένας κώδικας ηθικών αξιών, τους οποίους ο σαμουράϊ όφειλε ή διδασκόταν να τηρεί… και αποτελούσε οργανικό δημιούργημα δεκαετιών και αιώνων στρατιωτικής ζωής».

ΙΣΤΟΡΙΑ

Η προϊστορία του μπουσίντο ανιχνεύεται από τους ερευνητές στα πρώτα γραπτά σωζόμενα κείμενα της Ιαπωνικής Παράδοσης, όπως λ.χ. στο «Kojiki» (που αποτελεί το αρχαιότερο σωζόμενο βιβλίο και χρονολογείται στο έτος 712) ή στην χρονογραφία «Shoku Nihongi» (γραμμένη το έτος 797). Σαφέστερα θεμέλια του ηθικού κώδικα μπουσίντο ανιχνεύονται από τους ερευνητές στον 12ο αιώνα, αν και αυτό κωδικοποιήθηκε επίσημα μέσα στον ιαπωνικό φεουδαρχικό νόμο επί της σουγκουνατικής δυναστείας των Τοκουγκάουα (Tokugawa, 1603 - 1868): το σογκουνάτο Τοκουγκάουα καθιέρωσε έναν νόμο 13 άρθρων (το «Μπούκε Σοχάτο»), τα άρθρα 3 – 5 του οποίου προέτρεπαν τους σαμουράϊ να αφιερώνουν την ζωή τους ολοκληρωτικά στα όπλα και την λογοτεχνία και να αποφεύγουν την ακολασία, τα δε 2 τελευταία άρθρα (12 - 13) τους καλούσαν σε λιτό και πειθαρχημένο βίο και επίσης προέτρεπαν τους εργοδότες ευγενείς («Νταϊμυο», «Daimyo») να είναι δίκαιοι στις αμοιβές των σαμουράϊ βάσει της ιδιαίτερης αξίας του καθενός

Εκτενής αναφορά στο μπουσίντο γίνεται στην λογοτεχνία της περιόδου 17ος – 19ος αιώνας, όταν η Ιαπωνία είχε κηρύξει το καθεστώς της «Κλειστής Χώρας» («Σακόκου», «Sakoku»), για να αμυνθεί κατά του Χριστιανισμού και των ξένων ηθών. Από τα έργα αυτά έχουν διασωθεί αρκετά, γνωστότερα των οποίων είναι τα «Η τελευταία δήλωση του Τόριι Μοτοτάντα» (του σαμουράϊ Torii Mototada, 1539 – 1600, που στην υπηρεσία του Τοκουγκάουα Ιεϊάσου σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1600, υπερασπιζόμενος το κάστρο Φουσίμι έναντι πολυπληθεστέρων εχθρών), «Κουρόντα Ναγκαμάσα» (έργο του κυβερνήτη Kuroda Nagamasa, 1568 – 1623, επάνω στην ανιδιοτέλεια των ηγετών και την ισορροπία μεταξύ των τεχνών της ζωής και των τεχνών του πολέμου) και «Το βιβλίο των 5 δακτυλιδιών» («Go Rin No Sho» του παλαίμαχου πολεμιστή Miyamoto Musashi, 1584 – 1645). Τον «Δρόμο» του πολεμιστή ο Μουσάσι τον ορίζει με 9 εντολές, για τις οποίες εξηγεί: «αρχίστε τοποθετώντας στην καρδιά σας αυτές τις γενικές αρχές και από εκεί και πέρα ασκηθείτε ακατάπαυστα στο μονοπάτι της στρατηγικής. Αν δεν μάθετε να βλέπετε τα πράγματα σε μεγάλη κλίμακα, δεν θα μπορέσετε να κατακτήσετε την στρατηγική. Όταν όμως την κατακτήσετε, δεν θα ηττηθείτε ποτέ, ακόμα και με 20 ή 30 εχθρούς. Πάνω από όλα πρέπει να αφιερώσετε την καρδιά σας στην στρατηγική και να ακολουθήσετε πιστά τον Δρόμο». Οι 9 αυτές εντολές είναι:

1. Μην σκέπτεσθε ανέντιμα.
2. Ο Δρόμος βρίσκεται στην άσκηση.
3. Γνωρίστε κάθε τέχνη.
4. Γνωρίστε το Ταό όλων των επαγγελμάτων.
5. Μάθετε να διακρίνετε το αληθινό κέρδος και την αληθινή απώλεια στα εγκόσμια θέματα.
6. Αναπτύξτε διαισθητική κρίση και ικανότητα για τα πάντα.
7. Μάθετε να βλέπετε τα πράγματα που δεν φαίνονται.
8. Δώστε σημασία και στις μικρότερες λεπτομέρειες.
9.Μην κάνετε τίποτε που να είναι άχρηστο.

ΟΙ 7 ΑΡΕΤΕΣ

Σπονδυλική στήλη του κώδικα μπουσίντο, ο οποίος συμπεριλάμβανε και τρόπους ανατροφής των παιδιών, εμφανισιακούς κώδικες, τρόπους καλλωπισμού και καλλιεργημένη αφοβία μπροστά στον θάνατο, ήσαν οι ακόλουθες επτά πολεμικές Αρετές:

Gi (Τιμιότητα, Δικαιοσύνη)
Yu (Κουράγιο, Ανδρεία)
Jin (Καλοσύνη)
Rei (Ευγένεια, Σεβασμός)
Makoto ή Shin (Ευθύτητα, Ειλικρίνεια)
Meiyo (Τιμή)
Chu (Αφοσίωση)
ενώ κάποιες φορές βλέπουμε να προστίθενται σε αυτές και οι ακόλουθες τρεις
Κο (Σεβασμός προς του γονείς)
Chi (Φρόνηση)
Tei (Φροντίδα για τους ηλικιωμένους)

ΟΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ

Η ένταξη στο μπουσίντο προϋπέθετε από πλευράς των ίδιων των πολεμιστών τις ακόλουθες «ομολογίες»:

«Δεν έχω γονείς. Οι γονείς μου είναι ο ουρανός και η γη» (ο πολεμιστής απαρνείται την σκλαβιά της ατομικότητας και ενώνεται με το σύμπαν)
«Δεν έχω ισχύ. Η τιμή μου είναι η μόνη ισχύς μου» (ο πολεμιστής αναγνωρίζει την σπουδαιότητα της τιμής)
«Δεν διαθέτω όπλα. Η πειθαρχία είναι το μόνο όπλο μου» (ο πολεμιστής αναγνωρίζει την σπουδαιότητα της πειθαρχίας, πρωτίστως της αυτοπειθαρχίας)
«Δεν έχω μαγικές δυνάμεις. Η  συνείδησή μου είναι η μόνη μαγεία μου» (ο πολεμιστής αναγνωρίζει την σπουδαιότητα της Αρετής)
«Δεν έχω ούτε ζωή, ούτε θάνατο. Ζω και πεθαίνω μόνο μέσα στο Αιώνιο» (ο πολεμιστής αναγνωρίζει την ελευθερία του απεριόριστου)
«Δεν έχω σώμα. Η ανδρεία μου είναι το μόνο σώμα μου» (ο πολεμιστής απελευθερώνται από την ψευδαίσθηση του υλικού εαυτού)
«Δεν έχω μάτια. Η αστραπή είναι το μοναδικό μάτι μου» (ο πολεμιστής αποκτά την ματιά που μπορεί και τυλίγει τα πάντα)
«Δεν έχω αυτιά. Η ευαισθησία μου είναι το μοναδικό αυτί μου» (ο πολεμιστής αποκτά την δυνατότητα να αφουγγράζεται εκ των έσω τα πράγματα)
«Δεν έχω πόδια και χέρια. Η ταχύτητά μου είναι τα πόδια και τα χέρια μου» (ο πολεμιστής κατανοεί την ανάγκη να ρέει τόσο γρήγορα όσο οι περιστάσεις)
«Δεν έχω στόχο. Η ευκαιρία είναι ο μόνος στόχος μου» (ο πολεμιστής κατανοεί ότι μοναδικός πραγματικός στόχος του είναι συνάντηση με το πεπρωμένο του)
«Δεν περιμένω θαύματα. Το πεπρωμένο μου είναι το μόνο θαύμα μου» (ο πολεμιστής δηλώνει με δύο μόνο προτάσεις την όλη διδασκαλία του ελληνικού και ρωμαϊκού Στωϊκισμού)
«Δεν έχω δεσμεύσεις. Η προσαρμοστικότητά μου είναι η μόνη μου δέσμευση» (ο πολεμιστής κατανοεί την ανάγκη να ρέει μαζί με τα πράγματα)
«Δεν έχω στήριγμα. Ο νους μου είναι το μόνο στήριγμά μου» (ο πολεμιστής κατανοεί ότι δεν έχει άλλον σύμμαχο πέρα από τον ίδιο του τον νου)
«Δεν έχω αντίπαλο. Η αφροσύνη είναι ο μόνος αντίπαλός μου» (ο πολεμιστής κατανοεί ότι ο πραγματικός εχθρός του είναι η έλλειψη σωφροσύνης)
«Δεν έχω πανοπλία. Η βούληση και η δικαιοσύνη αποτελούν την πανοπλία μου» (ο πολεμιστής κατανοεί ότι η πραγματική του προστασία δεν είναι το μέταλλο που φοράει, αλλά οι αρετές που έχει μέσα του)
«Δεν έχω κάστρα. Η αταραξία είναι το μόνο κάστρο μου» (ο πολεμιστής κατανοεί ότι η πραγματική του άμυνα εξασφαλίζεται μέσα από την εσωτερική του γαλήνη)
«Δεν έχω σπαθί. Η αυτογνωσία είναι το μόνο μου σπαθί» (ο πολεμιστής κατανοεί ότι το πραγματικό του όπλο δεν είναι άλλο από την γνώση και εκδήλωση του πραγματικού εαυτού του)

ΧΑΓΚΑΚΟΥΡΕ

Το 1716 ο Τσουνετόμο Γιαμαμότο (Tsunetomo Yamamoto, 1659 – 1719), ένας αποσυρμένος σε ησυχαστήριο σαμουράϊ που επί 30 χρόνια είχε υπηρετήσει τον άρχοντα Μιτσουσίγκε Ναμπεσίμα (Mitsushige Nabeshima), επέτρεψε την έκδοση του βιβλίου «Χαγκακούρε» («Hagakure», «κρυμμένος πίσω από τις φυλλωσιές»), το οποίο περιείχε σκέψεις και αφορισμούς του επάνω στον όλο κώδικα τιμής των πολεμιστών και σήμερα αποτελεί για εμάς μία σημαντικότατη, αυθεντική πηγή, δεδομένου ότι πολλές πληροφορίες για το μπουσίντο, ιδίως κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, προέρχονται από εκχριστιανισμένους συγγραφείς (από τον προαναφερθέντα μεθοδιστή Ιναζό Νιτόμπε και τον ευαγγελιστή Καντζό Ουχιμούρα,  Uchimura Kanzo, 1861 – 1930, ο οποίος είχε προτείνει ευθέως ένα κράμα Χριστιανισμού και μπουσίντο, «για να σωθεί όχι μόνο η Ιαπωνία, αλλά ολόκληρος ο κόσμος»).

20ος ΑΙΩΝΑΣ

Ο κώδικας μπουσίντο είχε ωστόσο εξαφανισθεί μετά την κοινωνική, πολιτισμική και θρησκευτική εισβολή των «δυτικών» στην Ιαπωνία του 19ου αιώνα και την συνακόλουθη εξαφάνιση των σαμουράϊ. Τον επανέφερε ωστόσο τεχνητά και για λόγους προπαγάνδας κατά την δεκαετία του 1930 το τότε στρατοκρατικό καθεστώς της χώρας, το οποίο και τον χρησιμοποίησε κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, προς ενίσχυση του πολεμικού φρονήματος των Ιαπώνων. Στους πολεμιστές καλλιεργήθηκε ο σεβασμός στις αξίες της αυταπάρνησης και της αφοσίωσης, που γνώρισαν την αποθέωσή τους στην αυτοθυσία των πιλότων Καμικαζέ. 

πηγή:www.rassias.gr

                                                    ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

Το αληθινό θάρρος έγκειται στο να ζει κανείς όταν είναι σωστό να ζήσει και να πεθάνει όταν είναι σωστό να πεθάνει.

Προτού μιλήσετε, ζυγίστε κάθε λέξη, σκεπτόμενοι το θάνατο με πλήρη γνώση του τι απαιτεί η τιμή ενός Σαμουράι.

Αναρωτηθείτε αν αυτό που έχετε να πείτε είναι αλήθεια. Ας είναι ο θάνατος μέτρο για κάθε σας πράξη.

Τρώτε με μέτρο, αποφεύγοντας την απόλαυση.

Θυμηθείτε τη λέξη θάνατος, όταν έχετε τελειώσει τις καθημερινές ασχολίες. Να την έχετε πάντα κατά νου.

Να σέβεστε τον κανόνα του κορμού και των κλαδιών. Να τον ξεχάσετε σημαίνει ότι δεν ήσασταν ποτέ ικανοί να κατανοήσετε τι είναι αρετή.

Ενας άνθρωπος που απεχθάνεται την αρετή δεν είναι Σαμουράι. Οι γονείς του αντιπροσωπεύουν τον κορμό του ίδιου του σώματός του, ενώ αυτός είναι συγγενικό κλαδί.

Ενας Σαμουράι συμπεριφέρεται σαν γιος και πιστός υπήκοος. Δεν θα εγκαταλείψει τον άρχοντά του ακόμη και αν ο αριθμός των υπηκόων του μειωθεί από εκατό σε δέκα και από δέκα σε έναν.

Σε καιρό πολέμου θα χρειαστεί η απόδειξη της πίστης και της αφοσίωσής του να σταθεί εμπρός στα εχθρικά βέλη, αν είναι απαραίτητο, χωρίς να φοβάται για τη ζωή του.

Η αφοσίωση, το πνεύμα του δικαίου και η γενναιότητα είναι οι τρεις φυσικές αρετές του Σαμουράι.

Το γεράκι δεν θα φάει σπυρί από σιτηρά ακόμη κι αν πεθάνει από την πείνα. Ετσι ο Σαμουράι χρησιμοποιεί μια οδοντογλυφίδα, υποκρινόμενος ότι έχει χορτάσει, ακόμα κι αν δεν έχει φάει τίποτα.

Αν στον πόλεμο χάσει τη μάχη και αναγκαστεί να παραδώσει το κεφάλι του, θα δηλώσει το όνομά του άφοβα και θα πεθάνει χαμογελαστός, χωρίς ευτελή έκφραση στο πρόσωπό του. 

"Σχόλια πάνω στο Busido".-Νταϊντόγι Γιουζάν-

 

ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΕ ΑΡΧΕΣ «ΗΘΙΚΗΣ»

Κείμενο που γράφτηκε τον Ιούλιο του 1977



Δεν έχω μεγάλη συμπάθεια στον όρο «ηθική». Γνωρίζω πολύ καλά την «γενεαλογία» της, την οποία θεωρώ ότι διαφώτισε αρκετά καλά ο Νίτσε. Τείνω άλλωστε να πιστέψω ότι υπάρχουν τόσες πολλές «ηθικές» όσα και τα επίπεδα της ανθρωπότητος, πράγμα που βεβαίως παραπέμπει σε έναν σχετικό αριθμό. Αντίθέτως, πιστεύω πολύ στις αρχές που μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και κανόνες ζωής (καθώς η κάθε ιστορική πορεία πραγματοποιείται από τον μύθο στις αρχές δια μέσου κάποιας ιδέας). Καταθέτω λοιπόν εδώ τις δικές μου αρχές, στις οποίες θέλω να πιστεύω ότι μένω κατά κανόνα συνεπής.

1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, δεμένος με αυτούς, τόσο για το καλύτερό όσο και για το χειρότερο. Και οι δύο πλευρές δημιουργούν από κοινού. Οι Θεοί δεν είναι υπεράνω, ούτε έξω από εμάς. Δεν είναι ούτε και πέρα από τις αισθήσεις μας. Σημαντικό άλλωστε δεν είναι το να πιστεύει κανείς στο Θείο, αλλά να συμπεριφέρεται με τέτοιον τρόπο ώστε Αυτό να μπορεί να δείξει σε αυτόν εμπιστοσύνη. Σημαντικό είναι να μπορεί να βρίσκει κανείς και να αναγνωρίζει το Θείο μέσα του και να αποκαλύπτει τον εαυτό του, όπως αποκαλύπτεται Αυτό. Το σώμα και η ψυχή είναι ένα και το αυτό πράγμα. Το να φέρνει κανείς το ένα απέναντι στο άλλο, το να αντιπαραθέτει αυτές τις έννοιες, αποτελεί ασθένεια του πνεύματος. Όποιος Θεός δεν συμπεριφέρεται όπως έχει κανείς το δικαίωμα να περιμένει από αυτόν, αξίζει να υποστεί την απάρνηση, υπό τον όρο όμως ότι εκείνος που την τολμά έχει προηγουμένως δώσει το καλύτερο του εαυτού του.

2. ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΝΕΊΣ, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ «ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ». Η δημιουργία έπεται της γεννήσεως και δεν μπορεί κανείς να δημιουργηθεί παρά μόνον από τον ίδιο του τον εαυτό. Μόνον έτσι είναι δυνατόν να δώσει στον εαυτό του μία ψυχή, γι’ αυτό και ο Έκχαρτ κάνει λόγο για «αυτό-δημιουργία»: «υπήρξα η αιτία του εαυτού μου, εκεί που θέλησα τον εαυτό μου και δεν υπήρξα τίποτε άλλο. Υπήρξα αυτό που θέλησα και αυτό που θέλησα υπήρξε εγώ». Στην Edda «Havamal» (5), ο Θεός Odin παρουσιάζεται θυσιασμένος στον ίδιο του τον εαυτό. Ένα έθνος θεμελιώνει έναν Πολιτισμό όταν γίνεται η αιτία του εαυτού του, η αιτία της υπάρξεώς του, όταν την πηγή μίας αιώνιας ανανεώσεως την βρίσκει μόνο μέσα στην δική του Παράδοση. Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους, όπου κάποιος οφείλει να βρίσκει μέσα του τις αιτίες του εαυτού του, καθώς και τα μέσα της όποιας αυτο-υπερβάσεώς του (αντίθετα λ.χ. από τον ηγέτη ενός παρακμιακού Κράτους που κρατεί την εξουσία από εξωτερικά του εαυτού του πράγματα αντί από την υπεροχή των προσωπικών αρχών του).
3. Η ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΜΕΣΟΝ που αναφέρεται σε κάποια νομοτέλεια. Αντιθέτως, είναι η νομοτέλεια του εαυτού της, η ίδια η αμοιβή της, η εσωτερική ανάκτηση ή η ανάκτηση του εαυτού, η αφετηρία της κάθε αναζητήσεως και της κάθε κατακτήσεως, και πρώτα από όλα η αμοιβαία αναγνώριση και ανακάλυψη του ψυχισμού και της ψυχής. Είναι η θεσμοποίηση του εαυτού μίας απόλυτης ισορροπίας, το να είναι κανείς ο ηγέτης του εαυτού του, να υπακούει στον εσωτερικό αφέντη του και την ίδια στιγμή να διατάσσει τον εσωτερικό του δούλο. Κυρίως είναι η αναζήτηση του Μέτρου.

4. ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ, αλλά πρέπει επίσης να γίνει τελικά αυτό που μπορεί να γίνει. Να κτισθεί σύμφωνα με την άποψη που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του, αλλά και να μην αρκεστεί ποτέ από το αποτέλεσμα. Πρέπει να θέλει να αλλάξει πρώτα ο ίδιος πριν στραφεί να αλλάξει τον κόσμο, και είναι προτιμότερο να παραδεχθεί τον κόσμο όπως είναι παρά να παραδεχθεί τον εαυτό του όπως είναι. Πρέπει να αναπτύξουμε μέσα μας εκείνες από τις δυνατότητές που καθιστούν ανθρώπους εμάς τους ίδιους. Μία ισχυρή θέληση μάς επιτρέπει να γίνουμε αυτό που θέλουμε ανεξάρτητα από εκείνο που ήμασταν, γιατί η θέληση προηγείται όλων των προκαθορισμών, ακόμη και εκείνου της γεννήσεως, υπό τον όρο βεβαίως να έχουμε την ικανότητα να θέλουμε. Πρώτα από όλα χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την εσωτερική ενέργεια, την ενέργεια εκείνη «της οποίας την απόδειξη υπάρξεως μπορεί να δώσει εξίσου ένα μυρμήγκι και ένας ελέφαντας» (Σταντάλ) και που επιτρέπει να παραμένει κανείς μέσα στον χειμώνα αυτό δια μέσου του οποίου επιστρέφει η άνοιξη.
5. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ. Να ορίζουμε νόμους για τον εαυτό μας υπό τον όρο όμως να μην τους αλλάζουμε (πράγμα που ωστόσο δεν μας εμποδίζει από το να δίνουμε νέες διαστάσεις στις προοπτικές που επιλέξαμε). Να μην υποχωρούμε, να μην τσακίζουμε. Να συνεχίζουμε ακόμα και αν δεν υπάρχουν πια οι λόγοι για να συνεχίσουμε. Να μένουμε πιστοί στις προδομένες ιδέες, πιστοί ακόμα και για λογαριασμό εκείνων που δεν έμειναν πιστοί. Να μένουμε πιστοί επίσης και σε όλους εκείνους που δεν υπάρχουν πια. Να υπερασπιζόμαστε εναντίον όλων, ακόμα και εναντίον του ίδιου μας του εαυτού, την ιδέα που έχουμε για τα πράγματα και την ιδέα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας.
6. ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Ο αυτοεξαναγκασμός είναι πρωταρχική προϋπόθεση του δικαιώματος εξαναγκασμού των άλλων. Οφείλουμε επίσης να ανεχόμαστε τους συγχρόνους μας, αφού πρώτα μάθουμε να ανεχόμαστε τον εαυτό μας: «ο ποιοτικός άνθρωπος έχει πρώτα απαιτήσεις από τον εαυτό του, ο κοινός άνθρωπος έχει απαιτήσεις μόνο από τους άλλους» (Κομφούκιος). Η ισχύς πρέπει να βασίζεται επάνω στην υπεροχή και όχι η υπεροχή επάνω στην ισχύ. Εκείνοι που ηγούνται έχουν το δικαίωμα να κατέχουν, όμως εκείνοι που κατέχουν δεν έχουν υποχρεωτικά και το δικαίωμα να ηγούνται. Ο ποιοτικός άνθρωπος στέκεται πέρα από δεσποτισμούς, καθώς δεσπόζει όλων των δεσποτών με μέσα που ειδικά του ανήκουν: «μία νέα ευγένεια είναι αναγκαστικώς αντίθετη σε ό,τι ανήκει στον όχλο ή στον δεσποτισμό» (Νίτσε). Όσο ψηλότερα ανεβαίνει κάποιος, τόσο πιο μόνος πορεύεται, τόσο πιο πολύ πρέπει να υπολογίζει στον εαυτό του. Αυτοί που είναι ψηλά είναι υπεύθυνοι για εκείνους που είναι χαμηλότερα, καθώς πρέπει να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους. Δεν έχουν κανένα πραγματικό προνόμιο πέραν των βαρών που οι άλλοι μπορούν να τους φορτώσουν στους ώμους, στην αντίθετη περίπτωση όλες οι επαναστάσεις γίνονται δίκαιες. Να ακολουθούμε ελεύθερα εκείνους που είναι ανώτεροί μας, να γινόμαστε υπερήφανοι κάθε φορά που πετυχαίνουμε να βρούμε έναν μπροστάρη (Στέφαν Ζωρζ), αφού το αντάλλαγμα του να ακολουθήσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο δεν ανιχνεύεται στην σφαίρα της κυριαρχίας αλλά της αμοιβαίας προστασίας. Το να υπακούμε είναι δικαίωμα, το να κυριαρχούμαστε ή να κυριαρχούμε είναι καθήκον, όχι το αντίθετο. Διακηρύσσουμε το ωραίο καθήκον μας να έχουμε δικαιώματα και το ωραίο δικαίωμά μας να έχουμε καθήκοντα.
7. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΜΕΤΡΗΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Κάθε ύπαρξη έχει την τραγικότητά της, το ίδιο και κάθε διακήρυξη. Ο Κόσμος δείχνει χαοτικός, ωστόσο μπορούμε εύκολα να του δώσουμε μία μορφή. Κάθε τι που κάνουμε δεν έχει άλλη έννοια από εκείνη που του δίνουμε εμείς. Το μόνο αντάλλαγμα είναι ότι όλα απηχούν σε όλα. Οι μικρές χειρονομίες μας έχουν μία συνέπεια στα πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος. Η ύπαρξη του Κακού δεν μπορεί να ορισθεί θετικά, παρά μόνον ως περιορισμός αυτού που πρέπει να επέλθει, περιορισμός της μορφής που τα όντα δίνουν στον Κόσμο. Ίσως δεν είναι τίποτε περισσότερο από καθαρή και αιώνια αρνητικότητα.
8. ΑΞΙΖΟΥΜΕ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. Από ένα σημείο και ύστερα δεν υπάρχει ούτε τύχη, ούτε σύμπτωση. Οι αντίπαλοί μας δεν έχουν σε τελευταία ανάλυση καμμία άλλη δύναμη πέραν εκείνης που τους παρέχουν οι δικές μας αδυναμίες. Συνεπώς όχι μόνο πρέπει να αποδεχόμαστε, αλλά και να επιθυμούμε εν τέλει αυτό που συμβαίνει. Πρέπει να επιθυμούμε αυτό που συμβαίνει από την στιγμή που θα αποδειχθούμε ανήμποροι να το εμποδίσουμε να συμβεί. Αυτό δεν είναι παραίτηση, αλλά διατήρηση της ελευθερίας μας, είναι το μόνο μέσον ορθής αντιδράσεως όταν καμμία δράση δεν απομένει να αναπτυχθεί. Ο Στωϊκισμός προσφέρει την μόνη δυνατή συμπεριφορά, όταν οι άλλοι δεν αντέχουν πλέον να παραμείνουν στωϊκοί. Πρέπει να πράττουμε έτσι, ώστε εκείνο επάνω στο οποίο δεν μπορούμε να επιδράσουμε να μην μπορεί και αυτό να επιδράσει επάνω σε εμάς (Τζούλιους Έβολα).
9. Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΡΑΣΗ. Δεν υπάρχουν λόγοι υπάρξεως στα μεγάλα και δυνατά πράγματα, αφού αυτά ούτως ή άλλως πρέπει να υπάρχουν ή να γίνονται (δεν είναι ωστόσο μεγάλο και δυνατό κάθε τι που δεν έχει λόγο υπάρξεως). Σπουδαιότητα έχει η δράση και όχι εκείνος που την αναλαμβάνει. Το ίδιο και η αποστολή και όχι εκείνος που την φέρει εις πέρας. Να σταθούμε ενάντιοι στον ατομισμό, διεκδικώντας μία ενεργητική από-προσώπηση. Εκείνο που πραγματικά πρέπει να πράξει κάποιος δεν εξηγείται με κίνητρα. Η αριστοκρατία σιωπά.
10. Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΙΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. Η εικόνα που δημιουργούμε για τον εαυτό μας, γίνεται αληθινή από την στιγμή που συμμορφωνόμαστε με αυτήν. Από εκεί και ύστερα, το αν πρόκειται για μία «εικόνα» ή για μία «πραγματικότητα» έχει πολύ μικρή σημασία. Οι δύο όροι συμπίπτουν. Η ιδέα που λαμβάνει σάρκα, αποτελεί ούτως ή άλλως την πραγματική ενσάρκωση του Λόγου. Κάθε υποχρέωση υποχρεώνει, καμμία περίσταση δεν αποδεσμεύει. Ο καλύτερος τρόπος για να μην ντρεπόμαστε για τους άλλους, είναι να μπορούμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τον εαυτό μας.
11. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Η ωραία πράξη είναι πάντοτε πιο σημαντική από το δόγμα. Το ωραίο δεν είναι ποτέ κακό. Καλύτερα να πράξουμε πολύ καλά πράγματα που είναι μέτρια, παρά να πράξουμε με άσχημο τρόπο πράγματα υπέροχα. Ο Τρόπος με τον οποίο πράττουμε τα πράγματα αξίζει περισσότερο από τα ίδια τα πράγματα. Ο Τρόπος επίσης που ζούμε τις ιδέες μας, αξίζει περισσότερο από αυτές τις ίδιες. Ο Τρόπος που ζούμε την ζωή μας, αξίζει περισσότερο από εμάς που ζούμε, και πολλές φορές περισσότερο και από αυτή την ίδια την ζωή. «Όταν κάποιος έχει περισσότερο απλότητα παρά τρόπο είναι αγροίκος. Όταν έχει περισσότερο τρόπο παρά απλότητα είναι γελοίος. Ο ποιοτικός άνθρωπος έχει εξίσου απλότητα και τρόπο» (Κομφούκιος).
12. ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗΣ ;». Την απάντηση που έδωσε ο ίδιος, ότι «είναι εκείνος που αναζητεί τις καταστάσεις που επιβάλλουν σαφείς συμπεριφορές. Εκείνος που εγκαταλείπει την «ευτυχία» στις μάζες, μία «ευτυχία» που περιορίζεται σε ψυχική ηρεμία, βολή, άνεση και αγγλοσαξονική εμπορευματοκρατία. Είναι εκείνος που αναζητεί ενστικτωδώς τις βαρύτερες ευθύνες, εκείνος που ξέρει να κάνει παντού εχθρούς, εν ανάγκη να κάνει εχθρό ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό».
13. ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΟΎΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΑΣ. Το να κάνουμε υποτίθεται «καλές πράξεις» για να κερδίσουμε την ατομική «σωτηρία» μας, να πάμε στον παράδεισο, κ.ο.κ., δεν είναι παρά χυδαία εξυπηρέτηση ενός προσωπικού συμφέροντός μας. Πρέπει να πράττουμε εκείνο που είναι ανάγκη να πραχθεί, όχι εκείνο που μας αρέσει. Το τελευταίο απαιτεί ωστόσο μία εκγύμναση, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από κανονισμούς για να «κτισθεί», καθώς από την φύση του είναι άμετρα εύπλαστος. Να βλέπουμε την δράση ως εξυπηρέτηση και το καθήκον ως προορισμό.
14. ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΜΠΤΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΩΝ. Να πράττουμε πάντοτε σύμφωνα με τα λόγια μας. Όταν τα λόγια μας υπερβαίνουν τις πράξεις μας δεν είμαστε περισσότερο κυρίαρχοι του εαυτού μας από όταν οι πράξεις μας υπερβαίνουν τα λόγια μας. Το να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι το να λέμε την αλήθεια, αλλά το να προσχωρούμε ολοκληρωτικά και χωρίς υστεροβουλίες σε ό,τι επιχειρούμε.
15. ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΤΑΝΟΟΎΜΕ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΑΓΟΥΜΕ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ. Να εξαντλούμε κάθε δυνατότητά μας για να αποφύγουμε να πράξουμε το κακό, εάν όμως το πράξουμε να μην επιζητούμε δικαιολογίες. Οι δικαιολογίες που δίνουμε στον εαυτό μας δεν είναι παρά υπεκφυγές. Η μετάνοια δεν αποβλέπει στην απόσβεση του λάθους, αλλά στην ανάπαυση μιας ένοχης συνειδήσεως. Πρέπει να ανταποδίδουμε το καλό στο καλό και την δικαιοσύνη στο κακό (εάν ανταποδίδαμε το καλό στο κακό, τότε τι θα άρμοζε να αποδώσουμε στο καλό, και, τέλος, τι αξία θα είχε κάτι τέτοιο ;).
16. ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ, ΑΛΛΆ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΑΛΛΆ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΧΝΑ Τα συναισθήματα των χυδαίων είναι μίσος, μνησικακία, ευερεθιστικότητα, ματαιοδοξία, τσιγκουνιά. Το μίσος είναι το ακριβώς αντίθετο της περιφρονήσεως, η μνησικακία της λησμοσύνης, η ευερεθιστικότητα της αυτοπεποιθήσεως, η ματαιοδοξία της αξιοπρέπειας, η τσιγκουνιά της χαριστικότητος. Από όλα αυτά τα χυδαία συναισθήματα, το πιο αξιοπεριφρόνητο είναι η μνησικακία. Ο Νίτσε έχει πει: «βρισκόμαστε στο κατώφλι των καιρών του αξιοπεριφρόνητου ανθρώπου, εκείνου που δεν είναι ικανός ούτε τον εαυτό του να περιφρονήσει».
17. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΊΛΗΨΗ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΟΦΕΛΕΙΑΣ ΌΛΩΝ. Στον άνθρωπο ισχύει ό,τι και με τους στρατούς που είναι ήδη αποτυχημένοι άπαξ και για να πολεμήσουν έχουν ανάγκη να γνωρίζουν γιατί ακριβώς πολεμούν. Υπάρχει βεβαίως και ένα χαμηλότερο επίπεδο, όταν ένας στρατός πρέπει να πεισθεί ότι η αιτία που πολεμάει είναι σωστή. Ένα ακόμη χαμηλότερο είναι το να πολεμάει μόνο όταν είναι σίγουρος πως θα νικήσει. Όταν πρέπει να επιχειρήσουμε κάτι, δεν χρειάζεται να νοιαζόμαστε, παρά μόνον δευτερευόντως, για το εάν αυτό που επιχειρούμε μπορεί ή όχι να πετύχει. Όμως δεν αρκεί να επιχειρούμε ακόμα και όταν δεν είμαστε βέβαιοι για την επιτυχία, χρειάζεται να επιχειρούμε ακόμα και όταν είμαστε βέβαιοι για την αποτυχία. Γιατί η ανώτατη τιμή είναι να μένουμε πιστοί στους κανόνες που θέσαμε στον εαυτό μας, ακόμα και αν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι μας περιμένει η αποτυχία. Το να επιθυμήσουμε να μιμηθούμε τον αντίπαλο με την δικαιολογία ότι αυτός έχει τον τρόπο να επιτυγχάνει ισοδυναμεί με το να καταντούμε εμείς οι ίδιοι εχθροί του εαυτού μας, μην διαφέροντας σε τίποτε από τον κανονικό εχθρό. Η χαμέρπεια αναδύεται από την στιγμή που πριν από μία πράξη θ’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε περί «χρησιμοτήτων», περί «ωφελειών» και περί «των λόγων που μας υποχρεώνουν» σε αυτή την πράξη. Ένας από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς είναι το να προσπαθούμε να διατηρήσουμε κάτι που θα χάσουμε οπωσδήποτε, το να καταλήξουμε απολογητές των ζωντανών σκύλων και των νεκρών λεόντων.
18. Η ΑΡΕΤΗ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ Η ΠΡΟΙΚΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΕΠΙΛΕΚΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ. Και στις δύο περιπτώσεις απαιτείται η ίδια ποσότητα αυτοκυριαρχίας και κινητήρια δύναμη είναι η καθαρή θέληση, όχι μία κάποια α ή β «ηθική». Η ελευθερία της πράξεως συμβαδίζει πάντοτε με την ελευθερία απέναντι σε κάτι. Πρέπει να επιθυμούμε πράγματα για τα οποία αισθανόμαστε τους εαυτούς μας ικανούς και να τα αποποιηθούν: «Μας επιτρέπεται να πράξουμε κάτι στο μέτρο που μπορούμε επίσης να μην το πράξουμε… μας επιτρέπεται να επιθυμούμε κάτι –και να το αποκτήσουμε- στο μέτρο που είμαστε ικανοί να τα αποχωρισθούμε» (Έβολα).
19. ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΜΕ. Η ζωή βρίσκει νόημα σε πράγματα που είναι μεγαλύτερα από αυτήν αλλά όχι πέρα από αυτήν. Αυτά που είναι μεγαλύτερα από την ζωή δεν εκφράζονται με λέξεις, ωστόσο γίνονται μερικές φορές αισθητά. Πρέπει να δίνουμε προβάδισμα στην ψυχή απέναντι στο πνεύμα, στην ζωή απέναντι στην σκέψη, στην εικόνα απέναντι στην αντίληψη.
20. ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΥΡΙΣΜΟ. Ο λυρισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ηθικός «κανόνας», υπό τον όρο να έχει τεθεί ως βασική σχέση της υπάρξεως, όχι ως η σχέση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αλλά ως η σχέση του ανθρώπου προς το Σύμπαν (αφού ο μόνος τρόπος για να φθάσει κανείς στους ανώτερους Κόσμους είναι να κτίζεται σε αναλογία προς αυτούς). Οι μεγάλοι ηγέτες είναι εκείνοι που χάρη σε αυτούς οι άνθρωποι μπορούν να σκέπτονται λυρικά για τους εαυτούς τους.
21. ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ. Το να δεχόμαστε το παρόν με την ενθουσιώδη ανάταση της στιγμής είναι το να μπορούμε να απολαμβάνουμε συγχρόνως όλες τις στιγμές του. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι 3 προοπτικές τι ίδιο επίκαιρες, είναι τα παντοτινά δεδομένα της ιστορικής πορείας. Είναι όλα όσα παρουσιάζουν τα όσα ήδη έχουν συμβεί, κατά τον ίδιο τρόπο με εκείνα που πρόκειται να ξανασυμβούν.
22. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Και αυτό ακόμα και αν η εποχή ή η εκάστοτε κοινωνία προσπαθούν να μας εμποδίσουν. Συνήθως μία κοινωνία παραφρονεί μέσα από δύο τρόπους: είτε με το να απαιτεί πάρα πολλά, είτε με το να μην προτείνει τίποτε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους ανθρώπους.
23. ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ. Να αντέχουμε να ανήκουμε στην παράταξη του πολικού αστέρος, του άστρου που μένει στην θέση του στον ουράνιο θόλο ενώ όλα τα υπόλοιπα διαρκώς περιστρέφονται. Στο κέντρο κάθε κινήσεως υπάρχει ηρεμία (Γιούνκερ), όπως στον άξονα του τροχού. Να καλλιεργούμε μέσα μας εκείνο που οι ποιοτικοί άνθρωποι ξέρουν να διατηρούν αμετακίνητο μέσα σε όλες τις καταστάσεις: το «παιγνίδι» του Κομφούκιου, το «πουρούσα» των Ινδών, την «humanitas» των Ρωμαίων, δηλαδή τον εσωτερικό πυρήνα του ανθρωπίνου όντος.
24. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟΓΟΝΟΥ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΗΚΕΙ. Ο Ιησούς, ισχυριζόμενος ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πραγματικός πατέρας του, αλλά ότι ο ίδιος ήταν υιός τού ενός μοναδικού Θεού, ένας αδελφός των πάντων, εγκαινιάζει την διαδικασία απαρνήσεως των πατρίων. Για εμάς όμως, οι εξαφανισμένοι πρόγονοί μας δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, ούτε περασμένοι οριστικά σε έναν άλλο κόσμο. Στέκουν δίπλα μας, ως ένα αόρατο αλλά θροϊζον πλήθος. Μας περιτριγυρίζουν όσο εμείς οι απόγονοί τους είμαστε άξιοι να τιμούμε την μνήμη τους. Αυτή είναι η αντίληψη που γέννησε στα αρχαία χρόνια την λατρεία των προγόνων, αλλά και το αυτονόητο καθήκον να τιμάται το όνομά τους.
25. ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΙΟΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ. Αδέλφια ανεξαρτήτως φυλής, χώρου και χρόνου.

''Οί ιδέες στά ορθά'' - Alain de Benoist

ΒΑΡΑΓΓΙΑ ΦΡΟΥΡΑ

 

 

ΒΑΡΑΓΓΟΙ: Ανατομία της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Βυζαντίου 

 

Μία ανάπλαση της εικόνας της πιο διάσημης αυτοκρατορικής φρουράς του Βυζαντίου με άγνωστες λεπτομέρειες για τις στολές και τον οπλισμό των Βαράγγων μισθοφόρων.
Η φρουρά των Βαράγγων ταξινομείται μεταξύ των πιο διάσημων μεσαιωνικών στρατιωτικών μονάδων ενώ είναι η πιο γνωστή μισθοφορική μονάδα του Βυζαντινού Στρατού. Ο όρος Varager – ή σύμφωνα με άλλους Varagger – σημαίνει τα άτομα που μοιράζονται έναν όρκο. Η ρίζα είναι του όρου είναι η αρχαία Νορσική λέξη VAR που σημαίνει υπόσχεση ή υποχρέωση. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τους Σκανδιναβούς τυχοδιώκτες και τους εμπόρους που ακολούθησαν τους ρωσικούς ποταμούς από το Βορρά ως τη Μαύρη Θάλασσα.
O 8ος και 9ος Μ.Χ. αιώνες ήταν περίοδοι ταραχών για τη Σκανδιναυία με κεντρικό σημείο τις δυναστικές διαμάχες. Οι χαμένοι της κάθε σύγκρουσης μετανάστευαν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Οι κάτοικοι της ανατολικής Σκανδιναυίας, κυρίως Σουηδοί άρχισαν επιδρομές αρχικά στις βαλτικές ακτές όπου σήμερα βρίσκονται τα κράτη της Λετονίας, Λιθουανίας και Εσθονίας. Ακολουθόντας τον ρού των ποταμών εισείλθαν στην περιοχή που σήμερα βρίσκονται η Λευκορωσσία, η Ρωσσία, και η Ουκρανία. Αλλοτε ήταν επιδρομείς και άλοτε μισθοφόροι στη υπηρεσία των «Βιέτσε» – των δημογεροντιών δηλαδή, των Μεσσαιωνικών σλαβονικών οικισμών. Εκεί πέρα ηρθαν σε επαφή με τα αργυρά αραβικά και χρυσά Βυζαντινά νομίσματα σε ποσότητες αδιανόητες στο Βορρά. Κάποιοι από αυτούς πιθανώς ήρθαν σε επαφή με τις Βυζαντινές πόλεις της Κριμέας. Ο πειρασμός να κατέβουν στο μυθικό Νότο ήταν μεγάλος.
Το 858 Μ.Χ. οι οπλαρχηγοί Ρούρικ και Ολεγκ(Helgi) ιδρύουν το Κίεβο. Το 857 μ.Χ. βασισμένοι σε φήμες ότι η Μεγάλη Πόλη – η Μίλγκαρντ όπως ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη ήταν αφύλακτη επιχείρισαν επιδρομή, η οποία απέτυχε.
Οι Βυζαντινοί τους περιέγραψαν αρχικά ως «Ρως». Αυτοί οι άντρες εντάχθηκαν στο Βυζαντινό Στρατό ως συμμαχικά τμήματα ήδη από 861 μ.Χ. Η πιο γνωστή αποστολή τους είναι με το στρατηγό – κατόπιν αυτοκράτορα – Nικηφόρo Φωκά στην Κρήτη (960 μ.Χ). Εντάχθηκαν στο στρατό του θρακικού θέματος υπό τον Νικηφόρο Παστιλά. Αν και είχαν βαριές απώλειες απο ενέδρα λόγω αμέλειας ανέτρεψαν την εις βάρος τους κατάσταση με αξιοθαύμαστο θάρρος.

Βάραγγοι 10ου αιώνα

Οι ηγεμόνες του Κιέβου στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν εμπορικά προνόμια επέδραμαν πάλι κατα τη Πόλης το 907 ακ το 941 και αναχαιτίστηκαν με τη βοήθεια του υγρού πυρός. Παρά τα προβλήματα, το θάρρος τους και η μαχητικότητά τους έγιναν αιτία να συνεχίσουν οι Βυζαντινοί να τους προσλαμβάνουν ως μισθοφόρους. Μέχρι αυτή την περιόδο δεν αποτελούσαν επίλεκτο σχηματισμό και ίσως διαμοιράζοντο ανάμεσα στα «θεματικά» στρατεύματα προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων.
Αυτοκρατορική σωματοφυλακή
Προήχθησαν σε επίπεδο φρουράς-σωματοφυλακής από το Βασίλειο τον «Βουλγαροκτόνο». Εστάλησαν σε αυτόν από τον πρίγκηπα Βλαδίμηρο του Κιέβου για να τον βοηθήσουν ενάντια σε στασιαστές το 988 μ.Χ, κατόπιν υπόσχεσης του αυτοκράτορα ότι ο Βλαδίμηρος θα παντρευόταν την αδελφή του Άννα. Συνέβαλαν αποφασιστικά στην υποταγή των στασιαστών και από τότε βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μαχών του αυτοκράτορα. Σύμφωνα με τους χρονικογράφους «… ήταν ψηλοί όπως τα φοινικόδεντρα με ξανθά μαλλιά και ροδοκόκκινα πρόσωπα. Μάχονταν με τους μεγάλους πέλεκυς σε έναν σχηματισμό που έμοιαζε με τοίχο». Η Άννα Koμνηνή λέει αναφέρει για αυτούς ότι «… θεωρούν την προστασία του προσώπου του αυτοκράτορα ως ιερό καθήκον». Ήταν πιστοί ακόμη και σε εξαιρετικά αντιδημοφιλείς αυτοκράτορες. Βοηθούσε άλλωστε το γεγονός ότι ήταν αλλοδαποί που δεν καταλάβαιναν ενδεχομένως τα ελληνικά και δεν είχαν άλλες διασυνδέσεις εκτός από τον αυτοκράτορα – για να μην αναφέρει κανείς τους παχυλούς μισθούς τους! Μετά δε την επιδείνωση της αποτελεσματικότητας του Βυζαντινού Στρατού μετά το 1071 μ.Χ, παρέμειναν ο πιο αξιόπιστος σχηματισμός στη διάθεση αυτοκρατόρων. Οι άντρες υποκειτο σε πειθαρχία και ελέγχους. Εκτός από τα Βυζαντινά τακτικά ενγχειρίδια ακόμα και οι Σκανδιναυικοί θρύλοι μιλάνε για τις τακτικές επιθεωρήσεις. Υπάρχουν αναφορές οτι η επιλογή ήταν αυστηρή αλλά και αναφορές για δωροδοκίες για την είσοδο στη φρουρά. Η αποτλεσματικοτητά τους όμως αποδεικνύει ότι αυτό ήταν σπάνιο φαινόμενο.
Οι Βάραγγοι ήταν κυρίως μια μονάδα βαριά οπλισμένου πεζικού που βασιζόταν στη συνοχή του σχηματισμού για να διασπάσει τον εχθρό. Οι Σκανδιναυοί συνηθισμένοι να πολεμούν στη θάλασσα γίνονταν επίσις εξαίρετοι πεζοναύτες.
Με καλύτερη ηγεσία ίσως να είχαν σώσει ακόμη και την Κωνσταντινούπολη το 1204 αλλά ακόμη και τα καλύτερα στρατεύματα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τους ανίκανους ηγήτορες. Μετά από αυτή την περίοδο αναφέρονται μέχρι το 1384, αλλά στα μέσα του 14ου αιώνα ίσως να είναι μόνο στρατεύματα για παρελάσεις και τελετές.

Το χειρόγραφο του Σκυλιντζη από τη Βιβλιοθήκη της Μαδρίτης με παράσταση Βαράγγων

Λεγεώνα του Βορρά

Η πλειοψηφία των ανδρών μέχρι το 1075 πρέπει να ήταν Σκανδιναβοί που έρχονταν κυρίως μέσω των ρωσικών υδάτινων οδών. Η υπηρεσία στη φρουρά φαινεται να έδινε κύρος όπως φαινεται απο τις διαπρτες ρουνικές επιγραφές που διακηρήτουν σε όλους οτι κάποιος υπηρέτησε στην ακολουθία του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Περίπου το 1070 αναφέρονται και ως Tαυροσκύθαι, υπονοώντας ότι υπάρχουν Γότθοι της Κριμαίας στις τάξεις τους. Στα 1075 Aγγλοσάξονες πρόσφυγες απαντώνται στις τάξεις της φρουράς. Τα κείμενα της εποχής περιγράφουν αυτά τα άτομα ως «Ενγκλίννoι» (Άγγλοι). Οι περισσότεροι από αυτούς χάθηκαν στην ανεπιτυχή μάχη του Δυρραχίου εναντίων των Νορμανδών (1081) και τα πιο μεταγενέστερα κείμενα μιλούν για «βόρειους άντρες». Αν και οι Σκανδιναβοί όπως και οι Αγγλοσάξονες ήταν οι συνήθεις νεοσύλλεκτοι, ένα μεγάλο μέρος των φρουρών ήταν πλέον Γότθοι της Κριμαίας και οι Ρώσοι. Μετά το 1300 είναι επίσης πιθανή η στρατολόγηση Γερμανών που πιθανόν έρχονταν ως προίκα των δυναστικών γάμων που έκαναν οι Βυζαντινοί με τους Γερμανούς Αυτοκράτορες. Γενικά το σώμα των Βαράγγων απετέλεσε μία πολυεθνική λεγεώνα στην οποία υπηρετούσαν πολεμιστές από την Βόρεια Ευρώπη.

Ελεφαντοστέινη πλάκα με παράσταση Σκανδιναυού μαχητή

Τα πρώτα στρατεύματα που πολέμησαν με τον Βασίλειο Β’, πρέπει να είχαν λίγη ή καθόλου ομοιομορφία στην εμφάνισή τους. Οι άντρες είχαν πολύ «Βίκινγκ»-Σκανδιναβική εμφάνιση. Θα φορούσαν αλυσιδωτό θώρακα με κοντά μανίκια και κωνικά κράνη τύπου «Spangenhelm» αποτελούμενα από τέσσερα τουλάχιστον σιδηρά ελάσματα που συγκρατούντο με τη βοήθεια μιας μεταλλικής στεφάνης. Οι αρχηγοί τους θα είχαν ενδεχομένως κράνος τύπου «Gjermudbu» που αποτελείτο και αυτό από ελάσματα και ήταν λιγότερο κωνικό από το προαναφερόμενο. Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν μια σιδερένια μάσκα που κάλυπτε τα μάτια και τραχηλοφυλακτήρες από αλυσιδωτό θώρακα. Επίσης ένα κράνος «σλαβικού τύπου » με οξεία κωνική απόληξη δεν θα ήταν ασυνήθιστο. Tα κράνη δεν έφεραν εσωτερική επένδυση και προσαρμόζονταν πάνω σε ειδικά διαμορφωμένους μάλλινους ή δερμάτινους σκούφους, ενώ είχαν τρύπες για δερμάτινα λουριά που χρησιμοποιούντο σαν υποσιάγωνα.
Ο θώρακας πάλι θα φερόταν πάνω από ένα ειδικά διαμορφωμένο μάλλινο ή δερμάτινο «υποθωράκιο» (το Βυζαντινό «καμβάδιο») που θα βοηθούσε στην απορρόφηση των κραδασμών από τα βίαια χτυπήματα στη διάρκεια των συμπλοκών. Σύγχρονες έρευνες αποκάλυψαν ότι ο θώρακας παρείχε εξαιρετική προστασία από βέλη παρά τα περί του αντιθέτου μέχρι τώρα γραφόμενα.  Η χαρακτηριστική στρογγυλή σκανδιναβική ξύλινη ασπίδα με τον μεταλλικό ομφαλό στο κέντρο θα ήταν η κυρίαρχη προστασία αλλά κανένας μπορεί να αποκλείσει τη χρήση των ορθογώνιων «σλαβικών» ασπίδων. Όσοι μπορούσαν, θα είχαν ενισχύσει την περίμετρο των ασπίδων με μεταλλικά ελάσματα.
Χρησιμοποιούσαν δόρατα αλλά ενδεχομένως ακόμη και ακόντια. Τα μακριά σκανδιναβικά ξίφη με τους εγχάρακτους ρούνους θα αποτελούσαν μέρος του εξοπλισμού τους αλλα πιθανόν θα εφέροντο κυρίως από τους αξιωματικούς. Μια μεγάλη ποικιλία μαχαιριών και στιλέτων θα χρησίμευαν ως δευτερεύοντα όπλα αλλά και εργαλεία. Τα στιλέτα θα κυμαίνονταν από το μονόκοπο σαξονικό μαχαίρι (sax) έως τις πιο εξωτικές ασιατικές κυρτές λεπίδες. Και τέλος, ποιου Σκανδιναβού πολεμιστή θα ήταν πλήρης ο εξοπλισμός, χωρίς το πολεμικό τσεκούρι; Το «γενειοφόρο» τσεκούρι «Skeggox» θα ήταν πιο κοινό αρχικά, αλλά ο μεγάλος «Δανέζικος» πέλεκυς έκανε γρήγορα την εμφάνισή του.
Τα ενδύματά τους θα ήταν κυρίως χονδροΰφαντοι σκανδιναβικοί μάλλινοι χιτώνες και παντελόνια αλλά το φαρδύ ριγωτό σλαβικό παντελόνι και οι μακριές μπότες αναφέρονται επίσης από τους χρονικογράφους. Το μπλε του σκανδιναβικού θεού Odin θα ήταν κυρίαρχο χρώμα αλλά οι κόκκινοι επενδύτες θα βρίσκονταν μεταξύ των ηγητόρων. Οι υπόλοιποι άνδρες θα έφεραν γκρίζους μανδύες ή γούνες ζώων που θα χρησιμοποιούντο και ως κλινοσκεπάσματα εκστρατείας.
Βασιλικός εξοπλισμός
Με την επίσημη αναγόρευση σε μονάδα φρουράς και την πρόσβαση στα αυτοκρατορικά στρατιωτικά αποθέματα η εμφάνιση του σχηματισμού θα πρέπει να άλλαξε. Διανεμήθηκαν στερεότερα κωνικά κράνη με ρινοφυλακτήρες, φτιαγμένα από ένα ενιαίο κομμάτι μετάλλου. Η προστασία των ανδρών θα αναβαθμίστηκε με την παροχή και φολιδωτών «γιλέκων», εκτός του αλυσιδωτού θώρακα. Οι περικνημίδες και επιχειρίδες, αποτελούμενες από ορθογώνια τμήματα μετάλλων, προσαρμοσμένες με δερμάτινα λουριά χρησιμοποιούνταν για να προστατεύσουν τα χέρια και τα πόδια. Οι κυκλικές ασπίδες με την εικόνα του κορακιού, που φαίνεται να υιοθετείται ως έμβλημα μονάδος, χρησιμοποιήθηκαν επίσης. Στο τέλος του 11ου αιώνα όμως θα πρέπει μάλον αν είχαν αντικατασταθεί απο μακρόστενες οξύλυνκτες ασπίδες.
Εμφανίζονται βαμμένες κόκκινες στο χειρόγραφο του Σκυλίτζη αλλά μία αγιογραφία του 11ου αιώνα τους αναπαριστά με λευκές ασπίδες.
Το κύριο όπλο ως βασιλική φρουρά θα ήταν ο μεγάλος «Δανέζικος» πέλεκυς, στον οποίον οφείλουν το όνομά τους «Πελεκυφόρος Φρουρά» . Το τσεκούρι τους κατέστησε διάσημους και με αυτό απεικονίζονται συχνότερα. Μερικοί χρονικογράφοι αναφέρουν επίσης τη «ρομφαία», περιγράφοντας την ως μονόκοπο ξίφος που χρησιμοποιείτο και με τα δύο χέρια. Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει σχετικά με το ποιο όπλο αναφέρεται με αυτόν τον όρο. Λαμβάνοντας υπόψη μια ευθεία μονόκοπη λεπίδα που βρίσκεται στο μουσείο του Όσλο, μπορούμε ακίνδυνα να υποθέσουμε ότι ήταν ένα παρόμοιο ξίφος με διπλή λαβή.
Με βάση την απεικόνιση των χειρογράφων του Σκυλίτζη μπορούμε να δεχτούμε ότι η λόγχη χρησιμοποιήθηκε επίσης από τη φρουρά των Βαράγγων. Η δυνατότητά άλλωστε των Βαράγγων να αποκρούσουν τους Νορμανδούς ιππότες σε διάφορες περιπτώσεις πρέπει να έχει σχέση με τη χρήση της λόγχης σε πυκνό σχηματισμό. Οι Βαράγγοι θα άρχιζαν πιθανώς την υπηρεσία τους με το Νορβηγικό ή το «σλαβικό» τύπο λόγχης αλλά όσο περισσότερο έμεναν στη φρουρά ο εξοπλισμός που τους θα μεταβαλλόταν όλο και περισσότερο σε Βυζαντινός. Τα σωζόμενα διακοσμητικά σχέδια των λεπίδων των λογχών, με ένθετο ασήμι, θα πρέπει φυσιολογικά να συνδέονταν με τους ηγήτορες μονάδων. Τέτοια δείγματα βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο. Το ξύλινο τμήμα της λόγχης θα προστατευόταν από την επαφή με το έδαφος με τη χρήση μεταλικού σαυρωτήρα. Και εδώ υπάρχει διχογνωμία εάν ήταν φτιαγμένος από χαλκό – δεδομένου ότι το ξέρουμε από την αρχαία Ελλάδα – ή από σίδηρο όπως μαρτυρούν κάποια από τα κωνικά σιδηρά υποδείγματα που βρίσκονται στο οπλοστάσιο του Κρεμλίνου στη Μόσχα.

Οι Βάραγγοι όπως αποικονίζονται σε ψηφιωτό στη Νέα Μονή στη Χίο

Ο ιματισμός τους θα ήταν ένας ακόμη τρόπος για να υποδηλώνεται η μεγαλοπρέπεια του αυτοκρατορικού εργοδότη τους. Το λεπτό βαμβάκι ή ποιοτικό μαλλί ή ακόμα και το μετάξι θα παρεχόταν ή θα μπορούσε να αγοραστεί με τους υψηλούς μισθούς τους. Το χρώμα θα ήταν κυρίως το στρατιωτικό κόκκινο με τις πορφυρές λωρίδες και τα χρυσά κεντήματα για τα οποία οι Βυζαντινοί ήταν διάσημοι. Τα λεπτότερα και πιο πολυτελώς διακοσμημένα ενδύματα πάλι θα ήταν πιο κοινά για τους ανώτερους βαθμοφόρους. Ο Μπόλι Μπόλασον και ο Χάραλντ ο «Αυστηρός», μετέπειτα βασιλιάς της Νορβηγίας, περιγράφονται στις Σκανδιναβικές αφηγήσεις (Sagas) με λεπτεπίλεπτα κόκκινα και χρυσά ενδύματα. Βασισμένοι σε σπάνιες αγιογραφίες του 11ου αιώνα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι για την υπηρεσία σε θερμότερα κλίματα, η στολή εκστρατείας θα ήταν άσπρη με κόκκινες ή πορφυρές λωρίδες. Ένα άσπρο τουρμπάνι θα τυλιγόταν γύρω από το κράνος ως προστασία από τη θερμότητα. Το ίδιο πράγμα ακριβώς, όπως έκαναν οι ιππότες στην Ισπανία και την Παλαιστίνη.
Οι φρουροί του 13ου και 14ου αιώνα ίσως να είχαν μια ελαφρώς διαφορετική εμφάνιση. Κράνη που μοιάζουν με σιδηρά καπέλα και που απεικονίζουν διάφορους Αγίους, όπως ένα δείγμα που βρίσκεται στο μουσείο του Κρεμλίνου. Τα πρόσωπα καλύπτονται με σιδηρά προσωπεία όπως εκείνα που βρέθηκαν στο αυτοκρατορικό παλάτι στην Κωνσταντινούπολη. Οι περικνημίδες θα γίνονταν πλέον από στερεά μονοκόμματα μεταλλικά ελάσματα. Οι Γερμανοί στρατιώτες και ιππότες, αν δεχτούμε ότι χρησιμοποιήθηκαν στη φρουρά γύρω στο 14ο αιώνα, θα έφεραν τη θωράκιση και τον οπλισμό των Γερμανών πολεμιστών της περιόδου.

Βάραγγοι με στολές του 11ου και 12ου αι. Πηγή: NVG

 

Οι αιματοβαμμένοι πελέκεις…

988 μ.Χ. Εκπληρώνοντας τον όρο της γαμήλιας συνθήκης, ο πρίγκιψ Βλαδίμηρος του Κίεβου έστειλε 6000 άνδρες για να βοηθήσει το Βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο ΙΙ να κατανικήσει την εξέγερση του Βάρδα Φωκά. Είχαν υπάρξει Βόρειοι πολεμιστές στη βυζαντινή υπηρεσία για πάνω από 100 έτη, αλλά αυτό το γεγονός σηματοδότησε πιθανώς το ξεκίνημα της φρουράς των Βαράγγων ως χωριστή μονάδα. Οι Βάραγγοι, αιφνιδίασαν μια δύναμη στασιαστών στη Χρυσούπολη (στα στενά του Βοσπόρου έξω από Κωνσταντινούπολη) στο τραπέζι που έπιναν! Σκότωσαν αρκετούς και διασκόρπισαν τους υπόλοιπους. Ένας μεγάλος αριθμός Ιβέριων από τη Γεωργία ήταν στο στρατό Φωκά. (βλέπε 1000 μ.Χ.).
Απρίλιος 989 μ.Χ. Οι Βάραγγοι βοήθησαν το Βασίλειο στη νίκη του επί του Δελφινά, υπαρχηγού του Βάρδα Φωκά., στο Σκούταρι, στην ασιατική πλευρά του Bοσπόρου.
13 Απριλίου 989 μ.Χ. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν στη μάχη της Αβύδου, στην οποία ο Βάρδας Φωκάς νικήθηκε τελικά (πεθαίνοντας στη μέση της μάχης απο καρδιακή προσβολή).
999 μ.Χ. Ο Βασίλειος με τους Βαράγγους του εκστρατεύει στη Συρία και καταλαμβάνει την Eμεσσα.
«Οι κάτοικοι κατέφυγαν στην οχυρωμένη μονή του Κωνσταντίνου αλλά οι Ρώς (δηλ. Βάραγγοι) την πυρπόλησαν, αναγκάζοντας έτσι τους υπερασπιστές να παραδοθούν και μετά το μοναστήρι λεηλατήθηκε· ακόμη και ο μόλυβδος και ο χαλκός αφαιρέθηκαν από τη στέγη.»
1000 μ.Χ. Ο Βασίλειος πήγε στη Γεωργία μετά το θάνατο του βασιλιά Δαβίδ, για να απαιτήσει τα εδάφη που ο Δαβίδ είχε υποσχεθεί στην αυτοκρατορία. Οι Βάραγγοι ήταν μαζί του. Μια λογομαχία μεταξύ ενός Ιβέριου και ενός Βαράγγου για ένα δεμάτι σανό κλιμακώθηκε σε μια μεγάλη μάχη. Πολλοί Γεωργιανοί σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων 30 επιφανών αριστοκρατών, μεταξύ των οποίων και ο Ιβέριος μέγας πρίγκηψ.
1001-1008 μ.Χ. Ο Βασίλειος ΙΙ εκστράτευσε επιτυχώς ενάντια στη Βουλγαρία, προσαρτώντας σταδιακά τα εδάφη της για την αυτοκρατορία. Το 1014 αυτό κατέληξε στη μάχη του Kλειδίου, όταν συντρίφτηκε ο βουλγαρικός στρατός και εννέα από κάθε δέκα αιχμαλώτους στάλησαν πίσω τυφλοί. Το 1018 ο Βασίλειος κατέλαβε την πρωτεύουσα Aχρίδα (Ochrid) και διαίρεσε τους αιχμαλώτους σε τρεις ομάδες. Μία για τον ίδιο, μια για τους Ελληνες στρατιώτες και την τρίτη για τους Βαράγγους.
1009 μ.Χ. Ένας ευγενής που ονομάζονταν Meles επαναστάτησε σε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη δημοκρατία στην Ιταλική πόλη του Μπάρι. Ο στρατός που στάλθηκε για να καταστείλει το εξέγερση συμπεριλάμβανε: Dani, Rossi και Gualani. (Δανούς, Ρώσους, και Ουαλλούς(;)). Το Μπάρι κατελήφθη αλλά ο Meles επαναστάτησε και πάλι το 1011, με την ενίσχυση των Noρμανδών. Υπήρξαν τρεις αμφίρροπες μάχες το 1017, αλλά το 1018 ο Βασίλειος Bιοιωάννης συνέτριψε τους Νορμανδούς στη μάχη του Ofante. Ο Λέων της Oστια έγραψε: «Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε ότι οι γενναίοι ιππότες είχαν εισβάλει στο έδαφός του έστειλε τους εκλεκτότερους στρατιώτες του ενάντια τους. Στις πρώτες τρεις μάχες οι Νορμανδοί νίκησαν, αλλά όταν αντιπαρατάχθηκαν ενάντια στους Ρώς νικήθηκαν ολοκληρωτικά, και ο στρατός τους κατεστράφει εντελώς…»
1016 μ.Χ. Ο Βασίλειος έστειλε τον αυτοκρατορικό στόλο ενάντια στους Χαζάρους της Μαύρης Θάλασσας, σε ενίσχυση του ανηψιού του Γιαροσλάβου.
Ο στόλος δοιηκήτω από το βυζαντινό ναύαρχο Aνδρόνικo Mόνγκο, βοηθούμενο από έναν Ρώς διοικητή που ονομάζονταν Σβένγκος (Sveinki). Ο Χάζαρος ηγέτης Γεώργιος Tούλος συνελήφθη και τα εδάφη του προσαρτήθηκαν.
1018 μ.Χ. Ο στρατηγός Βασίλειος Bιοιωάννης πήγε στη Σικελία και κατέλαβε τη Μεσσήνη από τους Αραβες, αλλά ο Πρωτοσπαθάριος Ορέστης, δοιηκητής ενός μικτού στρατού (συμπεριλαμβανομένων των Ρώς) την έχασε πάλι.
1020-1022 μ.Χ. Ο Βασίλειος ΙΙ κινήθηκε πίσω στη Γεωργία, επειδή ο ηγεμών Keorki (Γεώργιος) τον αφηφούσε. Ο Βασίλειος του έδωσε ευκαιρίες να υποταχθεί, αλλά τελικά έστειλε τα στρατεύματά του σε μία τρίμηνη εκστρατεία τρόμου στην περιοχή Ogoni. Οι Βάραγγοι επέδειξαν μεγάλη αγριότητα, φονεύοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Στην τελική μάχη, στις 11 Σεπτεμβρίου 1022 στην Aghpha κοντά στο Ερζερούμ, ο βασιλιάς Keorki, αφου πρώτα είχε ζητήσει ειρήνη αποπειράθηκε μια αιφνιδιαστική επίθεση στους Βυζαντινούς.
Ο Βασίλειος κατάφερε ένα συντριπτικό χτύπημα στους Γεωργιανούς.
Οι Βάραγγοι διακρίθηκαν, επιτιθέμενοι πρίν τον υπόλοιπο του στρατό και έτρεψαν τους Γεωργιανούς σε φυγή. Ο Βασίλειος πλήρωσε ένα χρυσό κομμάτι για κάθε κομμένο κεφάλι και συσσώρευσε τα κεφάλια κατά μήκος του δρόμου.
1032 μ.Χ. Ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης απέκρουσε τις μουσουλμανικές δυνάμεις που απειλούσαν την Aντιόχεια και κατέλαβε την Eδεσσα. Ένας στρατιώτης Ρώς, απεσταλμένος από τον Μανιάκη στον εμίρη Harran, έχασε την ψυχραιμία του με τον εμίρη και τον χτύπησε με το τσεκούρι του.
1033 μ.Χ. Οι Βάραγγοι αποτέλεσαν μέρος αποστολής υπό τον πρωτοσπαθάριο Θεόκτιστο, για να βοηθήσουν τον εμίρη Ιbn Zairah ενάντια στο χαλίφη της Αιγύπτου.
1034 μ.Χ. Ο δεκαεννιάχροννος πρίγκηπας Χάραλντ Sigurdsson (ο μελλοντικός Hardrada της Νορβηγίας) εισήλθε στην αυτοκρατορική υπηρεσία, μαζί με 500 πολεμιστές. Σύμφωνα με τον χρονικοχράφο Snorri Sturlusson, « Ο Χάραλντ υπηρέτησε στις γαλέρες με τη δύναμη που πήγε στη Ελληνική θάλασσα ». Οι πληροφορίες για τη σταδιοδρομία του Χάραλντ στην βυζαντινή υπηρεσία είναι ελλιπείς και συχνά αναξιόπιστες, ιδιαίτερα οι αναφορές Σκανδιναυικών θρύλων (Sagas). Υπάρχουν ενδείξεις ότι πολέμησε τους Αραβες και τους Πετσενέγους («Σκύθες»), και ίσως επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ. Υπηρέτησε σίγουρα στη Σικελία και τη Βουλγαρία, και ισως σε επιχειρίσεις εναντίον Αραβων πειρατών.
1034 μ.Χ. Ο διοικητής της βυζαντινής δύναμης που κατέστειλε μια εξέγερση του βασιλιά Aδάμ της Σεβαστείας είχε το βαθμό του Ακολούθου – τόν τίτλο δηλαδή του διοικητή των Βαράγγων.
1035 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν παρόντες στη δύναμη υπό τον Nικόλαo Πεγωνίτη που κατέλαβε το οχυρό στο Berkri της Αρμενίας μετά από μια μακρά πολιορκία.
1038-1041 μ.Χ. Μια εκστρατεία στη Σικελία και τη νότια Ιταλία υπό τον στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη περιελάμβανε Βαράγγους υπό τον Χάραλντ. Συμμετείχαν πιθανώς στις μάχες της Rametta και της Traina, και ενδεχομένως σε μια ναυμαχία από την ακτή της Σικελίας. Ο Μανιάκης δεν ήταν δημοφιλής στους Βαράγγους γενικά και στον Χάραλντ ειδικότερα. Μετά από την υπηρεσία του στη Σικελία, στον Χάραλντ, απονεμήθηκε το βυζαντινό αξίωμα του Mανγκλαβίτη.
Η ιταλική πόλη του Μπάρι επαναστάτησε ενάντια στην αυτοκρατορική εξουσία το 1038, για να ακολουθηθεί το 1040 από την Mottola. Το Μπάρι ανακατελήφθη εκ νέου το ίδιο έτος, και ο νέος κατεπάνω Μιχαήλ Δοκειανός, είχε Βάραγγους στο στρατό του. Οι Σκανδιναυικοί θρύλοι αναφέρουν ότι ο Χάραλντ συμπεριλανβανόταν σε αυτόν το στρατό. Υπάρχουν αναφορές ότι πολέμησε ενναντια σε Λογγοβάρδους (Λομβαρδούς) και Φράγκους (Νορμανδούς).
1041 μ.Χ. Εγιναν δύο μεγάλες μάχες στην Ιταλία ενάντια στους Νορμανδούς σε αυτήν την εκστρατεία. Και στις δύο: Olivento στις 17 Μαρτίου και Montemaggiore στις 4 Μαίου – οι Νορμανδοί κέρδισαν παρά την αριθμητική υπεροχή των Βυζαντινών. Αναφορά γίνεται στις μεγάλες απώλειες μεταξύ των Ρως στο Montemaggiore .«.. . ένα μεγάλο μέρος του στρατού Δοκειανού πνίγηκε στον ποταμό Ofanto, ο οποίος ήταν πλημμυρισμένος …ο στρατός του Eξαυγούστου (αντιβασιλέως) Bιοιωάννη που νικήθηκε ολοσχερώς στο Monte Siricolo περιείχε επίσης Βαράγγους.
1040-1041 μ.Χ. Ο Γεώργιος Μανιάκης στάλη να συντρίψει μια βουλγαρική επανάσταση υπό τον Πέτρο Δελεάνο. Η εξέγερση ήταν αρχικά επιτυχής, αλλά άρχισε να καταρρέει μετά την αποτυχία κατάληψης της Θεσσαλονίκης. Ο Aλουσιάν, αδελφός του καθαιρεθέντος τσάρου της Βουλγαρίας, συνέλαβε και τύφλωσε τον Δελεάνο, και συνέχισε την εξέγερση, αλλά τελικά παραδόθηκε στον αυτοκράτορα. Ο Χάραλντ ήταν παρών σε αυτήν την εκστρατεία, και προάχθηκε στο αξίωμα του Σπαθαροκαντιτάτου για τη συμμετοχή του σε αυτήν.
1042 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ενεπλάκησαν στη ανατροπή και τύφλωση του αντι-δημοφιλή αυτοκράτορα Μιχαήλ Ε’. Ο Χάραλντ ήταν φυλακισμένος από Μιχαήλ αλλά απελευθερώθηκε τότε. Σύντομα κατόπιν έφυγε για τη Ρωσία και έπειτα τη Σκανδιναβία για να καταλάβει τελικά το θρόνο της Νορβηγίας.
Ο Γεώργιος Μανιάκης έπεσε σε δυσμένοια και ανακλήθηκε από την Ιταλία στην Κωνσταντινούπολη. Αντ’ αυτού, αυτοανκηρήχθηκε αυτοκράτορας και κήρηξε πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία. Νικήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη του Oστρόβου από έναν αυτοκρατορικό στρατό που περιείχει μονάδες Βάραγγων υπό τον Σεβαστοφόρο Στέφανο. Στη θριαμβευτική πομπή πίσω στην Κωνσταντινούπολη, οι Βάραγγοι, με του πελέκεις επ΄ ώμου, βάδιζαν μπροστά από νικηφόρο στρατηγό, ενώ ένα άλλο απόσπασμα βάδιζε πίσω από κομμένο κεφάλι του Μανιάκη.
1043 μ.Χ. Όταν ο πρίγκηπας Γιαροσλάβος του Κίεβου έστειλε έναν στόλο να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έστειλε όλους τους Βαράγγους φρουρούς που ήταν από τη Ρωσία να υπηρετήσουν στις απόμακρες συνοριακές επαρχίες, και έβαλε όλους τους Ρώσους της Κωνσταντινούπολης κάτω υπό αυστηρή φρούρηση. Ο Ρωσσικός στόλος καταστράφηκε από το Βυζαντινό ναυτικό με τη χρήση υγρού πυρός.
1044 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων έσωσε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο από έναν εξαγριωμένο όχλο, ο οποίος πίστευε ότι προσπαθούσε να δολοφονήσει την συζύγό του, αυτοκράτειρα Zωή και την αδελφή της.
1045 μ.Χ. Μια δύναμη 3000 Βαράγγων χρησιμοποιήθηκε να βοηθήσει τον επαναστάτη βασιλιά Ληπαρίτ ενάντια στον επικυρίαρχό του Βαγκράτ IV βασιλιά της Καρθελίας και Αμπχαζίας, και 700-800 απ΄αυτούς συμμετείχαν στη μάχη του Σασήρ όπου ο Ληπαρίτ νίκησε τον Βαγκράτ.
1046 μ.Χ. Οι Βάραγγοι συνόδευσαν τον κατεπάνω της Ιταλίας, Ιωάννη Ραφαήλ, στο Μπάρι.
1047 μ.Χ. Όταν ο αυτοκράτορας είχε μόνο τα μισθοφορικά στρατεύματά του (Βαράγγους) στην πρωτεύουσα, ο στρατηγός Λέων Tορνίκιος προκάλεσε εξέγερση, αλλά αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και τυφλώθηκε.
1048 μ.Χ. Μια δύναμη Βαράγγων κατέλαβε την Stira και το Lecce στην Ιταλία και ανακατέλαβε το Μπάρι μετά από μια ακόμα εξέγερση αλλά δεν μπορούσε να το κρατήσει. Κατάφεραν να απελευθερώσουν τον κατεπάνω Ευστάθιος Παλατίνοςμόνο με τον όρο, η πόλη να παραμείνει ελεύθερη.
Αφότου οι Πετσενέγοι εισέβαλαν στη Βουλγαρία, νικώντας τον Κωνσταντίνο Aριανίτη στην Aδριανούπολη, ο Nικόλαος Γκλαβάς κατόρθωσε να τους αποκρούσει. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν στη μάχη και αφού αιφνιδίασαν μια ομάδα Πετσενέγων στην Καλασύρτα κοντά στην Κωνσταντινούπολη, έθεσαν τα κεφάλια τους στα πόδια του αυτοκράτορα.
Μια νέα δύναμη, συμπεριλαμβανομένων των Βαράγγων υπό τον ακόλουθο τους Μηχαήλ, εστάλη για να αποτελειώσει τους Πετσενέγους.Ο Μηχαήλ τους πολέμησε και νίκησε στην Γκολόη και το Toπλίτζον, και μαζί με το Nικηφόρο Bρυέννιο τους νίκησε ξανά στη Χαριόπολη.
Κατά τη διάρκεια μιάς ανάπαυλας αυτής της εκστρατείας, ο Μηχαήλ μετέφερε τους Βαράγγους στη Μικρά Ασία, και συγκέντρωσε έναν στρατό στην Καισάρεια για να σταματήσει το Σελτζούκο σουλτάνο Tογρούλ που λεηλατούσε τα συνοριακά θέματα.
1055 μ.Χ. Οι Βάραγγοι κατέστηλαν μία απόπειρα εξέγερσης από τον Θεοδόσιο.
20 Αυγούστου 1057 μ.Χ. Στη μάχη της Πετρόης (κοντά στη Nίκαια) ο Μηχαήλ VI αναγκάστηκε για να παραιτηθεί υπέρ του Ισαάκ Κομνηνού. Δυνάμεις Βαράγγων πολεμούσαν και στις δύο πλευρές. Τέσσεροις Βάραγγοι φέρονται να έχουν επιτεθεί στον Ισαάκ με τις λόγχες τους από τέσσερις πλευρές ταυτόχρονα και αποκρούστηκαν το θωρακά του, επιτρέποντας του να μείνει όρθιος στη σέλα και να διασωθεί απο τους δικούς του μια στιγμή αργότερα.
1064 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν μεταξύ των υπερασπιστών του Otranto, το οποίο έπεσε στους πολιορκητές Νορμανδούς μετά από τέχνασμα. Μερικοί απο τους Βαράγγους δραπέτευσαν με πλοία.
1066 μ.Χ. Ένας στρατός με πολούς Βαράγγους εστάλη στο Μπάρι υπό τον Mαυρικία και κατέλαβε εκ νέου το Πρίντεζι, τον Tάραντα και την Castellaneta. Στο Πρίντεζι μια νορμανδική αντεπίθεση αποκρούστηκε όταν ο διοικητής, Nικηφόρος Kαραντένος, προσποιήθηκε παράδοση και επιτεθέι έπειτα στους Νορμανδούς καθώς αυτοι αναρριχούνταν στις σκάλες για να διασχίσουν τα τείχη της πόλης. Αποκεφάλισε 100 πτώματα και έστειλε τα κεφάλια στον αυτοκράτορα. Οι Βάραγγοι ήταν επίσης μέρος ενός βυζαντινού στόλου που νίκησε τον Robert Guiscard εξω από το Πρίντεζι.
1068 μ.Χ. Στην εκστρατεία ενάντια στους Τούρκους στη Μικρά Ασία υπό τον Ρωμανό Διογένη, οι Βάραγγοι διέρηξαν τις πύλες της ακρόπολης της Ιεραπόλεως, η οποία παραλίγο να αποκρούσει την αυτοκρατορική επίθεση.
1070 μ.Χ. Τα στρατεύματα των Βαράγγων αποσύρθηκαν από τη Μικρά Ασία για να υποστηρίξουν τις καταρέουσες άμυνες των ιταλικών κτήσεων της αυτοκρατορίος. Παρά την προσπάθεια, τα τελευταία φρούρια στην Ιταλία έπεσαν το επόμενο έτος.
19 (ή ίσως 26) Αυγούστου του 1071 μ.Χ. Στην καταστρεπτική μάχη του Manzikert σχεδόν όλες οι φρουροι του αυτοκράτορα έπεσαν γύρω του. Κρίνοντας από τη σύνθεση των στρατών που είχαν συνοδεύσει τον αυτοκράτορα στην εκστρατεία της Μικρά Ασίας τα προηγούμενα έτη, είναι πιθανό ότι οι Βάραγγοι ήταν παρόντες κι εδώ, αν και δεν αναφέρονται συγκεκριμένα από τους χρονικογράφους.
1077 μ.Χ. Βάραγγοι σε βυζαντινή υπηρεσία έλαβαν μέρος σε μια επίθεση κατά του Ιωάννη, αδελφού του αυτοκρατορικού σφετεριστή Nικηφόρου Bρυέννιου στα Aθυρα (14 μίλια από Κωνσταντινούπολη). Οι Βάραγγοι εξαπέλυσαν μια αμφίβια επίθεση που ήταν τόσο επιτυχής που ο Ιωάννης ετράπει εσπευσμένα σε φυγή. Όι δια ξηράς δυνάμεις έφθασαν αργά και δεν κατάφεραν να τον πιάσουν.
Μεγάλοι αριθμοί δυσαρεστημένων Βαράγγων ήταν στο στρατό Ιωάννη και Nικηφόρου Bρυέννιου, που νικήθηκε αργότερα από τον Αλέξιο Κομνηνό στα Kαλούρυτα. Ο Ιωάννης, εντούτοις, συγχωρήθηκε και έγινε δεκτός πίσω στην αυτοκρατορική υπηρεσία, αλλά αναγνωρίστηκε από ένα Βάραγγο, τον οποίο είχε ρινοτομήσει. Ο Βάραγγος τον σκότωσε με το τσεκούρι του. Σύντομα κατόπιν (ίσως λόγω της τιμωρίας του φρουρού;), ο αυτοκράτορας Nικηφόρος Boτανειάτης δέχθηκε ανεπιτυχή επίθεση από μεθυσμένους Βαράγγους στο παλάτι του.
1078 μ.Χ. Αφότου ανατράπηκε ο Μηχαήλ VII από το Nικηφόρο Boτανειάτη, ο Bασιλιάκης, πρώην κυβερνήτης του Δυραχίου αυτοανκηρήχθηκε αυτοκράτορας και βάδισε ενάντια στην Κωνσταντινούπολη έχοντας Βαράγγους στο στρατό του. Νικήθηκε στον ποταμό Αξιό και υποχώρησε σε Θεσσαλονίκη. Εντούτοις, παραδόθηκε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις από τους δικούς του ανδρες.
Μάρτιος 1081 μ.Χ. Ο Aλέξιος Κομνηνός, που είχε αποφασίσει να καταλάβει το θρόνο, εμφανίστηκε με έναν στρατό έξω από την Κωνσταντινούπολη που υπερασπιζόταν μόνο από τους «Αθάνατους» και τους Βαράγγους, συν ένα απόσπασμα Γερμανών που φρουρούσαν την Χαρισιανή πύλη. Το Κομνηνού αποφάσισε ότι θα ήταν αδύνατο να κλονιστεί η πίστη των «Αθανάτων» και των Βαράγγων, και δωροδόκησε τους Γερμανούς για να ανοίξει την πύλη. Οι Βάραγγοι έμειναν πιστοί στον αυτοκράτορα, αλλά αυτός αποφάσισε να παραιτηθεί παρά να διακυβευθεί ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος.
18 Οκτωβρίου 1081 μ.Χ. Μάχη του Δυρραχίου. Οι Βάραγγοι, μετά από την αρχική επιτυχία ενάντια στις δυνάμεις των Ιταλονορμανδών, απομονώθηκαν από το κύριο σώμα του στρατού, και την εκκλησία που προφύλασσαν μέσα καηκαν ολοσχερώς. Οι Νορμανδοί υπό τον Robert Guiscard κατέλαβαν την πόλη, και αργότερα την κωμόπολη της Καστοριάς, που εφρουρείτο από Βαράγγους. Εντούτοις, ο Νορμανδικός στρατός εχρονοτρίβησε, και χάνοντας μια μάχη στη Λάρισσα, έχασε όλα τα κέρδη του μέσα σε τέσσερα έτη.
1085 μ.Χ. Βάραγγοι περιλαμβάνονταν στον αυτοκρατορικό στρατό που νικήθηκε από τους Πετσενέγους στη Σιλισίτρια στα Βαλκάνια. Οι Πετσενέγοι νικήθηκαν τελικά το 1091. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν πιθανώς στους πολέμους ενάντια στους Σέρβους και τους Τούρκους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Aλέξιου Κομνηνού.
1097 μ.Χ. Ο Aλέξιος, και επομένως η φρουρά του, ήταν παρόντες στην ανακατάληψη της Νίκαιας από τις συνδυασμένες δυνάμεις της αυτοκρατορίας και της πρώτης σταυροφορίας.
1098 μ.Χ. Ο Aλέξιος θα είχε συνοδευθεί από τη φρουρά Βαράγγων του στην εκστρατεία του για να επεκτείνει την εξουσία του στη Μικρά Ασία.
1118 έως 1122 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων συνόδευε πιθανώς Ιωάννη ΙΙ Κομνηνό στις εκστρατείες του.
1122 μ.Χ. Μάχη της Βέρροιας, υπό τον Ιωάννη ΙΙ Κομνηνό, ενάντια στους Πετσενέγους. Μετά την αποτυχία Φραγκικών, Ελληνικών και Φλαμανδικών μονάδων να σπάσουν τον αμυντικό κύκλο που έφτιαξαν οι Πετσενέγοι με τά κάρα τους, ο Ιωάννης έστειλε τους Βαράγγους ενάντια τους και αυτοί συνέτριψαν τους Πετσενέγους.
1137 μ.Χ. Βάραγγοι ήταν πιθανώς με Ιωάννη ΙΙ στην πολιορκία της Αντιόχειας.
1149 μ.Χ. Ενισχύσεις Βαράγγων εστάλησαν να βοηθήσουν την ανεπιτυχή υπεράσπιση των Θηβών από την επίθεση του Roger ΙΙ της Σικελίας. Βάραγγοι φρουροί συνοδεύαν πιθανώς, τον αυτοκράτορα Mανουήλ ΙΙ στην ανακατάληψη τους από το Roger.
1154 μ.Χ. 300 Βάραγγοι φρουροί ματαίωσαν μια απόπειρα δολοφονίας κατά του Mανουήλ ΙΙ.
1155 έως 1156 μ.Χ. Ο Renault de Chatillon, σταυροφόρος πρίγκηπας της Αντιόχειας επιτέθη στην Κύπρο, η οποία αριθμούσε Βαράγγους στη φρουρά της. Μετά από κάποιες αρχικές επιτυχίες νικήθηκε και οι Βάραγγοι τον έσυραν στα πόδια του αυτοκράτορα. Λίγο αργότερα οι Βάραγγοι ήταν ιδιαίτερα εμφανείς όταν ο Mανουήλ έκανε την είσοδό του μέσα στην Αντιόχεια ως κατακτητής της.
1172 μ.Χ. Βάραγγοι ήταν πιθανώς στο στόλο που στάλη ανεπιτυχώς ενάντια στους Βενετούς.
11 Σεπτεμβρίου 1176 μ.Χ. Ο Mανουήλ πήρε μαζί του τους Βαράγγους, όταν εκστράτευσε ενάντια στους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Ο στρατός του αιφνιδιάστηκε και καταστράφηκε σε Mυριοκέφαλο. Ο Mανουήλ μόλις που γλιτωσε τη ζωή του. Το μεγαλύτερο μέρος των Βαράγγων σκοτώθηκε, αν και μερικοί Αγγλοι διεσώθησαν και εστάλησαν να φέρουν τις ειδήσεις στο βασιλια της Αγγλίας Henry ΙΙ.
1179 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν πιθανώς παρόντες με Mανουήλ στην Κλαυδιούπολη όπου νίκησε τους Τούρκους και έκλεισε μια ειρήνη μαζί τους.
1200 μ.Χ. Η φρουρά Βαράγγων χρησιμοποιήθηκε στην καταστολή δύο αποπειρών ανατροπής του αυτοκράτορα Aλεξίου ΙΙΙ.
1203 έως 1204 μ.Χ. Η φρουρά Βαράγγων έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση Κωνσταντινούπολης ενάντια στην τέταρτη σταυροφορία, αλλά τελικά παραδώθηκε στους νικητές Λατίνους.
1204-1261 μ.Χ. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Λατίνοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν τη δική τους μονάδα Βαράγγων φρουρών.
1205 μ.Χ. και μετά – Μια μονάδα Βαράγγων φρουρών υπηρέτησε την εξόριστη Βυζαντινή αυτοκρατορία στη Nίκαια
1233 μ.Χ. Οι Βάραγγοι περιλήφθησαν πιθανώς στις εκστρατείες του Ιωάννη ΙΙΙ της Nίκαιας ενάντια στη Λατινική αυτοκρατορία, και την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.
1261 μ.Χ. Η Λατινική αυτοκρατορία θρυμματίστηκε τελικά και οι Βυζαντινοί επέστρεψαν σε Κωνσταντινούπολη.
1264 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν τμήμα ενός βυζαντινού στρατού που νικήθηκε από τους Φράγκους στο Mακρυπλάγι
1265 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων συνέβαλε στην απελευθέρωση του προηγούμενου Σελτζούκου σουλτάνου Αζζ-εντ-Nτίν, όταν ο Βούλγαρος τσάρος αιφνιδίασε το βυζαντινό στρατό και τον πολιόρκησε στη μικρή πόλη του Aίνου. Σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του Αζζ-εντ-Nτίν, ο τσάρος χάρισε στη φρουρά τις ζωές τους και τους επέτρεψε να κρατήσουν την πόλη. Οι Βυζαντινές ενισχύσεις έφθαςαν την επόμενη ημέρα και οι Βάραγγοι επέστρεψαν σε έναν εξαγριωμένο αυτοκράτορα που αφού διέταξε να τους μαστιγώσουν, τους έντυσε γυναικεία ενδύματα και τους διαπόμπευσε πάνω γαιδάρους στις οδούς Κωνσταντινούπολης.
Μέχρι 1272 μ.Χ. Ο Μηχαήλ VIII χρησιμοποίησε τη φρουρά των Βαράγγων εκτενώς στις εκστρατείες για να επανακτήσει τα έδαφη του στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία.
Από αυτό το σημείο και πέρα δεν υπάρχει καμία αναφορά για Βαράγγους στη μάχη – οι μόνες αναφορές αφορούν καθήκοντα φρουράς και εθιμοτυπίας μέσα στην πόλη. Η τελευταία αναφορά σε Βαράγγους εν υπηρεσία αφορά τη χρήση τους το 1341 ως σωματοφύλακες του νεαρού Ιωάννη Ε.
Βιβλιογραφία:
· ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ Εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ» 1966
· Europa Militaria “The Vikings recreated in colour photographs”
· Varangian Voice Magazine New Varangian Guard Inc
· Laxdaela saga Grettirs saga Blöndal & Benedikz Cambridge University Press, 1978
· Iohannes Kinnamos Epitome Rerum ab Ioanne et Alexio Comnenis, Augustus Meinke ed., (Bonn 1836)
· Osprey Military publishing Co: “Byzantine Armies 886-1118”, “The Vikings” “The Viking Hersir“, “Early Russian Armies”

πηγή: http://stefanosskarmintzos.wordpress.com